به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم، تحقیقات جدید نشان می‌دهد افراد مبتلا به اوتیسم احساساتشان را با استفاده از همان عضلات صورت افراد نوروتیپیکال بیان می‌کنند اما با شدت‌هایی که چشم انسان قادر به تشخیص آن نیست. محققان با استفاده از یک روش جدید به نام spikes micromovement، این بیان احساسات ضعیف را در ویدئوهای پنج ثانیه‌ای ثبت کردند.
چنین ابراز احساسات ضعیفی می‌تواند منجر به سوءتفاهم و قطع ارتباط اجتماعی شود و به‌درک نادرست از ارتباطات در افراد اوتیستیک دامن بزند. این یافته‌ها ممکن است به ابزارهای تشخیصی بهتر و بهبود ارتباطات از طریق اپلیکیشن‌های هوشمند مبتنی بر هوش مصنوعی بینجامد.پژوهشی که توسط محققان دانشگاه راتگرز-نیوبرانزویک انجام شد نشان می‌دهد حرکات ریز صورت (بسیار خفیف برای چشم انسان) می‌تواند به دانشمندان در درک بهتر ارتباطات اجتماعی در افراد مبتلا به اوتیسم کمک کند. این مطالعه که در Frontiers in Psychiatry منتشر شده، نشان می‌دهد در حالی که افراد مبتلا به اوتیسم احساسات خود را مانند دیگران ابراز می‌کنند اما حالات چهره آنها ممکن است بیش از حد ظریف باشد و چشم انسان نتواند آن را تشخیص دهد.
الیزابت تورِس، استاد روانشناسی دانشکده هنر و علوم راتگرز می‌گوید: «افراد اوتیستیک از همان حرکات اولیه صورت برای ابراز احساساتشان استفاده می‌کنند که افراد نوروتیپیکال از آنها بهره می‌برند اما شدت این حرکات اغلب خارج از محدوده فرهنگی آشنایی است که بیشتر مردم تشخیص می‌دهند. این قطع ارتباط می‌تواند منجر به از دست رفتن نشانه‌های اجتماعی شود و باعث شود دیگران احساسات آنها را نادیده بگیرند یا به اشتباه تفسیر کنند.»
به گفته محققان، افراد طیف اوتیسم به‌ویژه آنهایی که نمی‌توانند صحبت کنند یا به حمایت قابل توجهی برای حرکت نیاز دارند ممکن است حالات چهره غیرقابل پیش‌بینی و متنوع‌تری داشته باشند که تشخیص علائم عاطفی آنها را برای پزشکان و مراقبان دشوارتر می‌کند. در نتیجه برخی ممکن است به اشتباه تصور کنند این افراد اصلا هیچگونه تلاشی در برقراری ارتباط ندارند.
این عصب‌شناس محاسباتی با بیش از ۱۷سال تجربه کار با افراد مبتلا به اوتیسم معتقد است این‌گونه نیست: «احساسات و علائم اجتماعی در آنها وجود دارد. ما فقط نمی‌توانیم این علائم و احساسات را به‌درستی ببینیم. این پژوهش می‌تواند به پر کردن این شکاف کمک کند و درک بهتری بین افراد اوتیستیک و غیراوتیستیک ایجاد نماید.
او همچنین افزود: این قطع ارتباط ناخواسته می‌تواند به انزوای اجتماعی و سوءتفاهم در خصوص رفتار افراد طیف اوتیسم کمک کند. »
چگونگی پژوهش
این مطالعه که توسط تورس و تیمش در آزمایشگاه ادغام حسی راتگرز هدایت شده، از یک نوع داده جدید به نام spikes micromovement استفاده کرده است.این روش با استفاده از تکنیک‌های آماری توسعه‌یافته توسط تورس و روش‌های دینامیک غیرخطی که توسط تئودوروس برمپریدیس، دانشیار فوق‌دکترای توسعه داده شده است، حرکات میکروسکوپی صورت را ثبت می‌کند. محققان با ضبط ویدئوهای کوتاه پنج تا شش ثانیه‌ای روی گوشی‌های هوشمند یا تبلت‌ها، ریز حرکات صورت را که معمولا مورد توجه قرار نمی‌گیرند ردیابی کردند.
تورس می‌گوید: «می‌خواستیم بررسی کنیم آیا ابرازهای کوچک در طول ابراز احساسات رایج مانند لبخند زدن یا نشان دادن تعجب ظاهر می‌شوند یا خیر. هدف ما این بود وقتی ابراز احساسات مورد توجه قرار نمی‌گیرند آنچه را که واقعا در زیر نمای ظاهری اتفاق می‌افتد کشف کنیم. »
تیم تحقیقاتی، اپلیکیشنی رابرای هدایت شرکت‌کنندگان درچهار مرحله توسعه دادند: تمرین چگونگی فیلمبرداری، ضبط حالات چهره در حال استراحت، لبخند زدن و ایجاد یک چهره متعجب. داده‌ها درمحیط‌های مختلف از جمله مدارس، مراکز درمانی و رویدادهای اجتماعی جمع‌آوری شد. برخی شرکت‌کنندگان نیز ویدئوهایی را از خانه ارسال کردند.این مطالعه داده‌های ۱۲۶شرکت‌کننده از جمله ۵۵فرد را که قادر به صحبت نیستند و ازطریق تایپ کردن ارتباط برقرار می‌کنند تجزیه و تحلیل کرد.
یافته‌ها
محققان دریافتند درحالی که بین افراداوتیستیک ونوروتیپیک تفاوت‌هایی در ریزحرکات صورت وجود دارد(با سن و جنسیت متفاوت) اما ماهیچه‌های صورت مسئول بیان عاطفی، در هر دو گروه فعال بودند. تورس خاطرنشان کرد تفاوت اصلی در میزان شدت این ابرازهاست: «چالش، نبود ابراز احساسات نیست بلکه این است که شدت آنها کمتر از آن چیزی است که افراد نوروتیپیکال به‌درک آن عادت دارند. به این معنی که این دو گروه (اوتیستیک و نوروتیپیک) به‌معنای واقعی کلمه نشانه‌های اجتماعی یکدیگر را درک نمی‌کنند. »
تورس که همچنین یک اپلیکیشن موبایل برای غربالگری، تشخیص و ردیابی اختلالات سیستم عصبی ایجاد کرده است، گفت: «پیامدهای این پژوهش بسیار گسترده است.» او به‌عنوان مدیر ارشد علمی NeuroInversa LLC، یک شرکت تابعه دانشگاه راتگرز که با همکاری کریس دودیک تاسیس شده است روی استفاده از فناوری برای نظارت بر اثربخشی درمان در طول زمان کار می‌کند.
به اعتقاد تورس، این مطالعه تصورات غلط رایج در مورد اوتیسم را به چالش می‌کشد و یک روش مقیاس‌پذیر برای درک تعاملات اجتماعی در افراد اوتیسم معرفی می‌کند. تورس گفت: «این تحقیق ابزار قدرتمندی برای گسترش مطالعات اوتیسم فراتر از تشخیص ساده تفاوت‌ها به ما می‌دهد. اکنون می‌توانیم برای پر کردن این شکاف کار کنیم، به افراد نوروتیپیکال کمک کنیم ابراز احساسات مختلف اوتیستیک‌ها را تشخیص دهند و درک اجتماعی بهتر را تقویت کنیم. »
محققان گفته‌اند یافته‌های آنها می‌تواند به بهبود روش‌های تشخیصی و راه‌های جدید برای حمایت از ارتباط بین افراد اوتیستیک و غیراوتیستیک منجر شود.
تورس افزود: «این مطالعه با استفاده از ابزارهای در دسترس مانند دوربین گوشی‌های هوشمند مجهز به هوش‌مصنوعی راه را برای تحقیقات فراگیرتر و واقعی‌تر اوتیسم هموار می‌کند.»
نوروتیپیکال‌ها چه کسانی هستند؟
افراد نوروتیپیکال (Neurotypical) به کسانی گفته می‌شود که الگوهای فکری، رفتاری و شناختی آنها با آنچه به‌طور کلی در جامعه به‌عنوان «نرمال»یا«معمولی» در نظر گرفته می‌شود مطابق است.این اصطلاح معمولا در مقایسه با افرادی که دارای شرایط نورولوژیکی خاص مانند اوتیسم، ADHD، یا سایر اختلالات عصبی-رشدی هستند به کار می‌رود.
پردازش اطلاعات، تعاملات اجتماعی و پاسخ‌های احساسی آنها معمولا در چارچوب انتظارات فرهنگی و اجتماعی رایج قرار دارد.
اصطلاح «افراد نوروتیپیکال» بیشتر در زمینه‌های روانشناسی، آموزش و مطالعات نورودایورسیتی (تنوع عصبی) استفاده می‌شود تا تفاوت‌های بین افراد با رشد عصبی معمولی و غیرمعمولی را توصیف کند.
این اصطلاح به هیچ‌وجه نشان‌دهنده برتری نیست؛ بلکه صرفا یک توصیف برای تفاوت‌های عصبی‌است.
نظر شما