طب سنتی

طب سنتی سابقه ای طولانی دارد. مجموعه دانش، مهارت ها و عملکردهای مبتنی بر نظریه ها، باورها و تجربیات بومی فرهنگ های مختلف، اعم از قابل توضیح یا غیرقابل توضیح است که در حفظ سلامت و پیشگیری، تشخیص، بهبود یا درمان بیماری های جسمی و روانی استفاده می شود.

در واقع طب سنتی به مجموعه‌ای از روش‌ها، اصول و معالجاتی اطلاق می‌شود که بر اساس دانش و تجربه‌های گذشته نسل‌های مختلف در زمینهٔ درمان بیماری‌ها و حفظ سلامت افراد به کار گرفته می‌شود. این نوع طب، به‌طور عمده در شرق و جنوب آسیا، خاورمیانه و شمال آفریقا، به‌عنوان یک روش درمانی مکمل  شناخته شده است.

طب سنتی همچنان بخش قابل توجهی از مراقبت های بهداشتی را در بسیاری از مناطق تشکیل می دهد. صد و هفتاد کشور از 194 کشور عضو WHO در مورد استفاده از داروهای گیاهی، طب سوزنی، یوگا، درمان‌های بومی و سایر اشکال داروهای سنتی گزارش داده‌اند.

اصول و ویژگی‌های طب سنتی:

  1. تعادل بدن و طبیعت: یکی از اصول مهم طب سنتی، حفظ تعادل میان عناصر مختلف بدن و طبیعت است. به‌طور مثال در طب سنتی چینی، مفهوم "یین و یانگ" و در طب سنتی ایرانی، "مزاج‌ها" (گرم، سرد، تر، خشک) از اصول اساسی هستند.

  2. گیاه‌درمانی: استفاده از گیاهان دارویی یکی از پایه‌های اصلی طب سنتی است. این گیاهان ممکن است به‌صورت دمنوش، عصاره، پودر یا روغن مصرف شوند.

  3. روش‌های درمانی: طب سنتی شامل روش‌های مختلفی مانند حجامت، طب سوزنی، ماساژ درمانی، روغن‌مالی و درمان با بخور است.

  4. پیشگیری از بیماری: در طب سنتی، پیشگیری از بیماری‌ها اهمیت زیادی دارد و سبک زندگی سالم، تغذیه مناسب و رعایت تعادل مزاجی از جمله نکات مهمی هستند که به آن تأکید می‌شود.

  5. تشخیص و درمان فردی: در طب سنتی، هر فرد به‌صورت منحصر به‌فرد بررسی می‌شود و درمان‌های ارائه شده ممکن است برای هر بیمار متفاوت باشد.

طب سنتی به دلیل اینکه بر اساس دانش و تجربه‌های طولانی مدت شکل گرفته و با روش‌های طبیعی در ارتباط است، همچنان در بسیاری از فرهنگ‌ها و جوامع به عنوان یک روش درمانی معتبر و پرطرفدار استفاده می‌شود.