به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر از مدیسن نت، محققان انجمن سرطان آمریکا نشان دادند که بزرگسالان آمریکایی که به تنهایی زندگی می‌کنند ۳۲ درصد بیشتر از افرادی که با دیگران زندگی می‌کنند در معرض خطر مرگ ناشی از سرطان قرار دارند. این خطر برای مردان بالاتر، و ۳۸ درصد بیشتر بود، در حالی که زنانی که به تنهایی زندگی می‌کردند، ۳۰ درصد با خطر بیشتر روبرو بودند.

این داده‌ها به‌ویژه برای بزرگسالان میانسال نگران‌کننده بود، آن‌هایی که در سنین ۴۵ تا ۶۴ سال بودند، ۴۳ درصد بیشتر از افرادی که با دیگران زندگی می‌کردند با خطر مرگ ناشی از سرطان مواجه بودند.

«هیونجونگ لی»، نویسنده این مطالعه، گفت: «مطالعات قبلی ارتباطی بین تنها زندگی کردن و مرگ و میر ناشی از سرطان را نشان داده‌اند، اما یافته‌ها بر اساس جنسیت و نژاد / قومیت عموماً متناقض بوده‌اند.»

او در بیانیه خبری انجمن گفت: «یافته‌های این مطالعه بر اهمیت پرداختن به زندگی به تنهایی در جمعیت عمومی و در میان بازماندگان سرطان تاکید می‌کند و مداخلاتی را برای کاهش اثرات نامطلوب تنها زندگی کردن و انزوای اجتماعی می‌طلبد.»

محققان این موضوع را با استفاده از داده‌های سال‌های ۱۹۹۸ تا ۲۰۱۹ برای بیش از ۴۷۳۰۰۰ بزرگسال از طریق نظرسنجی مصاحبه ملی سلامت ایالات متحده مرتبط با شاخص ملی مرگ مطالعه کردند. این داده‌ها تا ۲۲ سال پیگیری شد تا ارتباط بین تنها زندگی کردن و مرگ ناشی از سرطان محاسبه شود.

بر اساس این گزارش، حدود ۳۸ میلیون نفر در سال ۲۰۲۰ به تنهایی زندگی می‌کردند. این رقم در سال ۱۹۶۰ تنها ۷ میلیون خانوار انفرادی بود.

بزرگسالانی که به تنهایی زندگی می‌کنند بیشتر احتمال دارد مسن‌تر، و مرد باشند، درآمدی کمتر از خط فقر داشته باشند، ناراحتی‌های روانی جدی یا چاقی شدید داشته باشند، سیگار بکشند و الکل مصرف کنند.

این مطالعه نشان داد که ارتباط بین تنها زندگی کردن و خطر مرگ ناشی از سرطان نیز در میان بزرگسالان سفیدپوست و بزرگسالان با سطح تحصیلات بالاتر نسبت به اقلیت‌های نژادی / قومی و بزرگسالان با تحصیلات پایین قوی‌تر بود.

این نتایج ممکن است نشان دهد که حمایت اجتماعی قوی‌تر از سوی جامعه در میان اقلیت‌های نژادی / قومی و افراد دارای موقعیت اجتماعی-اقتصادی پایین‌تر ممکن است ارتباط بین تنها زندگی کردن و مرگ ناشی از سرطان را در آن گروه‌ها کاهش داده باشد.

لی گفت: «این نتایج نشان‌دهنده نیاز به منابع بیشتر و آموزش مناسب به پزشکان، غربالگری یکپارچه برای زندگی به تنهایی و انزوای اجتماعی، و تحقیقات بیشتر برای شناسایی و اجرای مداخلاتی است که می‌تواند اثرات نامطلوب زندگی به تنهایی و انزوای اجتماعی را کاهش دهد.»