به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایرنا،تحقیقات جدید در زمینه ایمنیدرمانی سرطان، روشهای نوین و کارآمدی برای مقابله با رشد تومورها معرفی کردهاند. یکی از این پیشرفتها، استفاده از پلیروتاکسانهای فوقمولکولی متیل-بتا-سیکلودکسترین (MeβCD) است که به دلیل قابلیت پاسخگویی به واکنشهای اکسایش-احیاء، توانستهاند اثرات مثبتی در تقویت پاسخهای ایمنی بدن ایجاد کنند.
محققان اخیراً تعامل این نانوذرات با آگونیستهای STING، معروف به diABZIs را بررسی کرده و نانوذراتی به نام RDPNs@diABZIs را ساختهاند. این نانوذرات قادر به آزادسازی همزمان MeβCD و diABZIs در محیط احیاکننده شیمیایی تومورها هستند. این مکانیسم دوگانه نهتنها باعث فعالسازی مسیر STING در سلولهای عرضهکننده آنتیژن (APCs) و تحریک سلولهای T میشود، بلکه از طریق کاهش کلسترول غشای سلولهای سرطانی، موجب افزایش سختی غشا و آسیبپذیرتر شدن آنها در برابر حملات سلولهای T میشود.
کلسترول نقش حیاتی در تعیین خواص مکانیکی غشای سلولی ایفا میکند. یافتهها نشان داد که سلولهای سرطانی ۴T۱ سطح بالاتری از کلسترول نسبت به سلولهای طبیعی دارند. کاهش این سطح توسط MeβCD باعث افزایش سمیت سلولهای T و تسهیل فرآیند آپوپتوز در سلولهای سرطانی شد. این تعامل مکانیکی میان سلولهای T و سلولهای سرطانی، توانایی سلولهای T را در القای مرگ برنامهریزیشده به طور مؤثر افزایش داد.
آزمایشهای انجامشده بر روی مدلهای موشی نتایج بسیار امیدوارکنندهای را نشان داد. موشهای درمانشده با این نانوذرات، کاهش چشمگیری در اندازه تومورها داشتند و بسیاری از آنها بیش از دو ماه پس از درمان زنده ماندند. علاوه بر این، RDPNs@diABZIs توانستهاند حافظه ایمنی را در بدن موشها القا کنند، که این ویژگی میتواند از رشد مجدد تومورها در درازمدت جلوگیری کند.
محققان بر این باورند که با توجه به بازده بارگیری diABZIs و خواص فارماکوکینتیکی مناسب نانوذرات، این ترکیبها نهتنها به عنوان وسیلهای برای انتقال داروهای مؤثر در درمان سرطان عمل میکنند، بلکه در محیط پیچیده تومورها نیز تثبیت میشوند.
این پیشرفتها میتواند گامی بزرگ در جهت بهبود ایمنیدرمانی سرطان، بهویژه برای درمان تومورهای مقاوم به روشهای موجود باشد. با بهینهسازی این نانوذرات و ترکیبهای آنها، میتوان انتظار داشت که در آینده درمانهای شخصیسازیشده و مؤثری برای بیماران مبتلا به سرطان ارائه شود.
نظر شما