فرد مبتلا به بیش فعالی می تواند یک یا هر دو علامت را به صورت قابل توجه بروز دهد. این علائم می توانند در مسیر رشد کودکان مشکلاتی را منجر شوند از جمله بروز انواع اختلالات اضطرابی، افسردگی، اختلال یادگیری به عنوان اختلال همراه که بعضا عوارض آن تا بزرگسالی همراه آن ها خواهد بود.
سایر علائم بیش فعالی عبارتند از:
- نقص توجه
- اختلال در توجه به جزئیات یا بروز اشتباهات در اثر بی دقتی در تکالیف مدرسه یا در حین فعالیت های دیگر
- به نظر می رسد که وقتی مستقیم با او صحبت می شود، گوش نمی دهد.
- مشکل در انجام دستورالعمل ها و ناتوانی در تکمیل تکالیف مدرسه، کارهای خانه یا وظایف در محل کار (به عنوان مثال، از دست دادن تمرکز، منحرف شدن)
- مشکل در سازماندهی وظایف و فعالیت ها
- اجتناب و بی میلی به درگیر شدن در کارهایی که نیاز به تلاش ذهنی پایدار دارند (مانند تکالیف مدرسه یا تکالیف خانه)
- گم کردن وسایل ضروری برای کارها و فعالیت ها (مانند وسایل مدرسه، مداد، کتاب، ابزار، کیف پول، کلید، کاغذبازی، عینک، تلفن همراه)
- به راحتی توسط محرک های خارجی(دیداری و شنیداری) منحرف می شود.
- فراموش کردن فعالیت های روزانه
بیش فعالی:
- بی قراری دست و پا یا چرخیدن روی صندلی
- ترک صندلی در شرایطی که انتظار می رود در وضعیت نشسته باقی بماند.
- دویدن یا بالا رفتن بیش از حد در موقعیت هایی که نامناسب است (در نوجوانان یا بزرگسالان، ممکن است به احساس بی قراری محدود شود)
- مشکل در بازی یا شرکت در فعالیت های اوقات فراغت بی سر و صدا
- اغلب "در حال حرکت" طوری عمل می کند که گویی "با یک موتور هدایت می شود"
- اغلب بیش از حد صحبت می کند.
تکانشگری:
- قبل از اینکه یک سوال کامل شود، پاسخی را بیان می کند.
- دشواری در انتظار نوبت آنها
- غالباً صحبت کردن یا مداخله در دیگران (مثلاً گفتگوها یا بازی ها)
درمان بیش فعالی
از بین رویکردهای متداول در بیش فعالی تقریبا هیچ کدام را نمی توان به بهترین عنوان روش درمانی انحصاری که کاهش همه علائم را به دنبال داشته باشد همچنین هیچ درمان یکسانی برای ADHD وجود ندارد و موثرترین رویکرد بسته به علائم و نیازهای خاص فرد متفاوت خواهد بود.
دارو: داروهای محرک رایج ترین نوع دارویی هستند که برای درمان ADHD استفاده می شود. آنها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی نفرین در مغز کار می کنند که می تواند به بهبود تمرکز، توجه و کنترل تکانه کمک کند. داروهای غیر محرک نیز در دسترس هستند، و ممکن است برای افرادی که نمی توانند محرک ها را تحمل کنند یا شرایط دیگری دارند که باعث منع مصرف محرک ها می شود، گزینه خوبی باشد.
درمان شناختی-رفتاری (CBT ) : نوعی درمان که می تواند به افراد مبتلا به ADHD کمک کند تا مهارت های مقابله ای را برای مدیریت علائم خود توسعه دهند. CBT می تواند به افراد بیاموزد که چگونه الگوهای افکار منفی را شناسایی و تغییر دهند، وظایف بزرگ را به مراحل کوچکتر و قابل مدیریت تر تقسیم کنند و مهارت های سازمانی و مدیریت زمان خود را بهبود بخشند.
تغییرات رژیم غذایی: برخی تحقیقات نشان می دهند که یک رژیم غذایی سالم که قند و غذاهای فرآوری شده کم دارد می تواند به بهبود علائم ADHD کمک کند.
ورزش: ورزش منظم می تواند به بهبود تمرکز، توجه و کنترل تکانه در افراد مبتلا به ADHD کمک کند.
بهداشت خواب: خواب کافی برای همه مهم است، اما به ویژه برای افراد مبتلا به ADHD مهم است. رعایت بهداشت خواب خوب می تواند به بهبود کیفیت خواب و کاهش علائم ADHD کمک کند.
در صورت عدم درمان بیش فعالی کودکان ممکن است درآینده شاهد عوارضی باشیم از جمله:
اختلال یادگیری: به دلیل بی توجهی، تکانشگری و تحمل پایین نسبت به قوانین مدرسه، کودکان مبتلا به ADHD درمان نشده ممکن است مفاهیم کلیدی را از دست بدهند، در انجام تکالیف دچار مشکل شوند و از نظر تحصیلی ضعیف عمل کنند.
از دست دادن انگیزه و ناامیدی: نبرد مداوم برای تمرکز و ادامه دادن می تواند منجر به احساس شکست و کاهش انگیزه برای یادگیری شود.
افزایش خطر ترک تحصیل: مبارزات تحصیلی و تجربیات منفی در مدرسه می تواند به افزایش نرخ ترک تحصیل در کودکان مبتلا به ADHD درمان نشده کمک کند.
اختلال در دوست یابی: تکانشگری، بیش فعالی و بی نظمی عاطفی می تواند ایجاد و حفظ روابط دوستانه را برای کودکان مبتلا به ADHD دشوار کند. آنها ممکن است نشانه های اجتماعی را اشتباه تعبیر کنند، به گونه ای رفتار کنند که دیگران را از خود دور کند، یا در هنگام درگیری با تنظیم عاطفی دست و پنجه نرم کنند.
عزت نفس پایین: چالش های تحصیلی و اجتماعی می تواند منجر به احساس بی کفایتی، عزت نفس پایین و انزوای اجتماعی شود.
افزایش خطر مشکلات سلامت روان: کودکان مبتلا به ADHD درمان نشده بیشتر در معرض خطر ابتلا به اضطراب، افسردگی و سایر شرایط سلامت روان هستند.
افزایش خطر تصادفات و صدمات: به دلیل بیش فعالی و تکانشگری، کودکان مبتلا به ADHD درمان نشده ممکن است بیشتر در معرض حوادث و صدمات باشند.
سوء مصرف مواد: از آنجایی که آنها به دنبال راه هایی برای مقابله با علائم و چالش هایی هستند که با آن مواجه هستند، برخی از نوجوانان و بزرگسالان جوان مبتلا به ADHD درمان نشده ممکن است به سوء مصرف مواد روی آورند.
مشکلات قانونی: رفتارهای مخاطره آمیز و کنترل ضعیف تکانه می تواند احتمال بروز مشکل قانونی را افزایش دهد.
استرس و فشار والدین: مدیریت کودک مبتلا به ADHD درمان نشده می تواند از نظر احساسی و جسمی برای والدین خسته کننده باشد و منجر به افزایش استرس، فشارهای زناشویی و حتی افسردگی شود.
تضاد خواهر و برادر: چالش‌هایی که کودک مبتلا به ADHD با آن مواجه است نیز می‌تواند بر خواهر و برادرها تأثیر بگذارد و منجر به رنجش، درگیری و احساس نادیده‌گرفتن شود.
مهم است که به یاد داشته باشید که اینها فقط پیامدهای بالقوه هستند، و هر کودک مبتلا به ADHD درمان نشده همه آنها را تجربه نخواهد کرد. با این حال، تشخیص زودهنگام و مداخله می تواند به طور قابل توجهی کیفیت زندگی، عملکرد تحصیلی و تعاملات اجتماعی کودک را بهبود بخشد.
اگر مشکوک هستید که فرزندتان ممکن است ADHD داشته باشد، درمان حرفه ای بسیار مهم است. مداخله زودهنگام با ترکیبی از رفتار درمانی، دارو درمانی و حمایت آموزشی می تواند تفاوت بزرگی در پیشرفت و موفقیت آینده آنها ایجاد کند.
نظر شما