سلامت نیوز : خط سیر دولت دهم به ریاست «محمود احمدی‌نژاد»، عصر دیروز به نقطه پایانی خود رسید اما بعید به نظر می‌رسد تا مدت‌ها تبعات اهمال‌کاری‌های آن، برطرف شود. حوزه «محیط‌زیست» از آن دست مواردی است که بیشترین آسیب را از این قضیه دیده است که شاید یکی از مهم‌ترین آن‌ها که اخیرا به وقوع پیوست، مرگ دسته‌جمعی «گوزن زرد ایرانی» در منطقه کرخه در خوزستان است. از 16 خرداد 92 تا به امروز، از 70 گوزن ساکن در منطقه، تنها دو راس باقیمانده است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از بهار ؛ خبری که دیروز «کمال‌الدین پیرموذن» اعلام کرد: «طی سرشماری صورت گرفته اطلاعات موثقی به دست آمد مبنی بر این‌که در منطقه حفاظت شده کرخه در استان خوزستان از 70 راس گوزن زرد فقط دو راس گوزن باقیمانده است.» عضو فراکسیون محیط‌زیست مجلس شورای اسلامی با بیان این‌که زیستگاه گوزن زرد در سه منطقه از کشور قرار دارد، افزود: «بیشترین آمار موجود از این‌گونه جانوری در منطقه حفاظت شده کرخه وجود داشته که برابر 70 راس بوده است اما به دلیل هجوم مگس‌های مهاجم تعداد قابل‌توجهی از این گوزن‌ها تلف شدند.

هم‌اکنون در کشورهای پیشرفته برای نابودی گونه‌های جانوری نادر به‌عنوان جزیی از سرمایه ملی، یک کابینه تشکیل داده می‌شود و مسائل را بررسی می‌کنند. سازمان محیط‌زیست در راستای حفاظت و صیانت از گونه‌های نادر جانوری کم‌کاری کرده است. اکنون منتظر هستیم که سادات ابراهیمی، نماینده مردم شوشتر و گتوند، گزارش نهایی را در این‌باره ارائه دهد؛ در صورت مشخص شدن نتیجه گزارش، تصمیم گرفته می‌شود که این موضوع درنهایت به دادگاه ارجاع داده شود. علت عمده تلف شدن گوزن‌های زرد ایرانی، عدم تامین زیستگاهی مناسب برای این‌گونه جانوری بود.»

در همین‌باره یکی از فعالان محیط‌زیست در دزفول، که خواست نامش فاش نشود، به «بهار» گفت: «با توجه به اطلاعات دقیقی که به دست آوردیم، این وضعیت درست است. البته ما از اداره محیط‌زیست دزفول، خواستیم تا در راستای تنویر افکار عمومی، گزارشی در این‌باره منتشر کند که تاکنون اقدامی صورت نگرفته است.» اما «اسماعیل کهرم»، استاد دانشکده محیط‌زیست دانشگاه تهران، در گفت‌وگو با «بهار» حتی، محکم‌تر صحبت کرد و گفت شاید همان دو راس هم امروز دیگر زنده نمانده باشند: «اگر بپرسید آیا امکان دارد که از 70 راس، 68 گوزن از بین رفته باشد من به شما می‌گویم که بله و حتی اعلام می‌کنم که شاید امروز دیگر، آن دو راس هم دیگر زنده نمانده باشند. به‌هرحال وقتی آقای محمدی‌زاده؛ رییس سازمان حفاظت محیط‌زیست، کارشناسان این سازمان را از هرگونه مصاحبه و گزارش منع کرده و به عبارتی، بایکوت خبری ایجاد کرده، طبیعی است که انتقال اخبار، با آزادی صورت نمی‌گیرد. ایشان ما را به تهدید به معرفی به مراجع قضایی کرده است.»

وی به علت شیوع این بیماری هم پرداخت و گفت: «علت این طغیان، بارندگی‌های فصل بهار است که به رشد کنه‌ها منجر شد. از قبلِ این کنه‌ها، مگس میاز رشد کرد. مگس میاز در نقاط حساسی چون گوش، چشم، مخرج و اندام تناسلی، برخورد دارد و ایجاد خارش می‌کند. این خارش تا آنجا حیوان را کلافه می‌کند و خود را می‌خاراند که ایجاد زخم می‌کند. در جای زخم هم کرو لارو این مگس، نفوذ ‌می‌کند و بافت‌ها را می‌خورد. در واقع این حیوان، گوشت‌خوار است.» البته «مجتبی گهستونی» که خود از فعالان محیط‌زیست خوزستان است و سایت گوزن زرد ایرانی را در خوزستان از نزدیک مورد بازدید قرار داده است هم به «بهار» گفت: «از آنجا که منطقه حفاظت شده گوزن زرد ایرانی در کرخه، بسیار وسیع و گسترده بوده و 200 هکتار وسعت دارد، کار مراقبت و محافظت را مشکل می‌دارد. به‌ویژه آن‌که حسگرهای گوزن هم به هر آنچه از سوی انسان باشد، حساس است. ما که یک‌بار به بازدید رفته بودیم، در طول مدت زیادی که‌ آنجا بودیم، تنها یک راس گوزن، به آبشخوری که در مقابل آن، دوربین نصب شده بود، آمد که‌ آن هم بسیار مضطرب بود.

زیرا مدام با حیرت و تعجب، به اطراف خود نگاه می‌کرد و گویی که در هنگام آب خوردن، راحت نبود. با این‌که دوربین در محفظه‌ای شیشه‌ای قرار گرفته و صدایی ندارد، اما ما حس می‌کردیم که او ناراحت است. البته محیط‌بانان منطقه با وجود گرمای جان‌فرسای منطقه، واقعا کوشیدند تا بیماری را مهار کنند اما منطقه وسیع بود و تعداد محیط‌بانان محدود. هرچند ممکن است بعضی از گوزن‌ها، پشت درخت یا جایی که در دید نیست، تلف شده باشند که بر ما معلوم نشده است.»

وی در ادامه به طرح نادرست انتقال گوزن‌های سایر مناطق، به خوزستان هم اشاره‌ای کرد: «می‌خواستند از دشت ناز ساری و جزیره اشک دریاچه اورمیه، گوزن‌هایی را به منطقه بیاورند که اوج بی‌تدبیری بود زیرا مجددا اتفاقی که برای این گروه می‌افتاد، برای گوزن‌های تازه وارد شده، هم می‌آمد. به ‌هر روی در این جریان، ناهماهنگی محیط‌زیست و دامپزشکی را شاهد بودیم و خوشبختیم که تاکنون بیماری‌های مشترک انسان و دام، شیوع پیدا نکرده است اما ظن آن می‌رود که این اتفاق‌، در صورت عدم کنترل، بیفتد.»