به گزارش سلامت نیوز به نقل از عصرایران، مسئولان محترم اول از همه مظلوم‌ترین و بی‌صداترین و کم‌حاشیه‌ترین قشر جامعه را پیش پای وضعیت اقتصادی قربانی کرده‌اند.
شما باید یک شبانه‌روز شریک زندگی بعضی از این خانواده‌هایی که فرزندی با مشکلات اعصاب و روان شدید دارند، باشید تا بفهمید تعطیلی این مراکز چه بلایی سرشان می‌آورد و بفهمید حقوق نگرفتن نیروهای فداکار و خیرخواه و نجیب این مراکز چقدر ظلم است.
دختر من سندرم‌داون است و مشکلات شدیدی ندارد ولی از نزدیک شاهد بچه‌هایی بوده‌ام که یک ساعت نگهداریشان، روانی پولادین می‌خواهد یا جسمی قوی.
چندین ماه است بهزیستی به دلیل کمبود بودجه، معوقات را نپرداخته و این انسان‌دوست‌ترین قشر جامعه را دارند از دست می‌دهند. کاش می‌توانستم بعضی از شما را با خانم عراقی و آقای الهی، مدیران مرکز رشد در ازگل که سالهاست دخترم پیششان رشد کرده آشنا کنم. یک زن و شوهر نجیب که چهل سال از زندگی‌شان را وقف این بچه‌ها کرده‌اند. شخصیت‌هایی که هر بار می‌بینم شان تا مدت‌ها از سطح انسانیت خودم خجالت می‌کشم و فکر می‌کنم دیگرخواهی چه مرزهای بلندی دارد. فکر می‌کنم مدیریت اگر این است، ما کجا هستیم. بعد این آدم‌های باسواد و صبور هفتادساله را به مرحله‌ای رسانده‌اند که با وجود عشق درونی نتوانند ادامه بدهند. هشت ماه پولشان را که نداده‌اند هیچ، پایشان را به حراست و بازرسی و ... هم باز کرده‌اند.
به خاطر همه‌ی روح‌های بزرگی که در حاشیه‌های این جامعه، وجدان انسانی را زنده نگه داشته‌اند این پیام را دست به دست کنید بلکه مطالباتشان به سرانجام برسد.
نظر شما