به گزارش سلامت نیوز به نقل از هارلی سترات انت ، کارشناسان پیش بینی می کنند که تا سال 2050 این میزان به یک نفر از هر ده نفر افزایش می یابد که حدود 700 میلیون نفر است. بنابراین، ناشنوایی و کم شنوایی یک خطر مهم است که همه ما باید درباره آن بیشتر بدانیم.
معانی و علل ناشنوایی و کم شنوایی
آستانه شنوایی طبیعی در هر دو گوش 20db یا بهتر در نظر گرفته می شود. هر کسی که توانایی شنوایی کمتر از این آستانه داشته باشد، در تعریف ناشنوا بودن یا مبتلا شدن به کم شنوایی قرار می گیرد. طیف وسیعی از نظر تأثیر این امر بر افراد وجود دارد، از کم شنوایی خفیف تا ناشنوایی کامل. علل این امر می تواند به همان اندازه گسترده باشد و ممکن است شامل یک بیماری ارثی یا مشکلات ناشی از مسائلی مانند کمبود اکسیژن در بدو تولد، عفونت گوش دوران کودکی، بیماری های مزمن، سیگار کشیدن، عفونت های ویروسی، اتواسکلروز، کاهش شنوایی ژنتیکی پیشرونده یا کمبودهای تغذیه ای، از جمله موارد دیگر.
ناشنوایی و کم شنوایی چه تاثیری بر ما دارد؟
تأثیر اصلی ناشنوایی و کم شنوایی بر توانایی فرد در برقراری ارتباط است. زمانی که به دلیل مشکلات گفتاری نمی توانید آنچه را که می گویید بیان کنید و یا نمی توانید بشنوید، ممکن است کار کردن، دوست یابی و تعامل با دنیای اطرافتان دشوار باشد. بسیاری از کودکانی که از ناشنوایی و کم شنوایی در کشورهایی که زود تشخیص داده نمی‌شوند، رنج می‌برند، ممکن است از سیستم مدرسه کنار گذاشته شوند و بزرگسالان در سرتاسر جهان ممکن است به دلیل مشکلاتی از این دست از نظر اجتماعی منزوی شوند.
پیشگیری و مدیریت
60 درصد از افت شنوایی نتیجه دلایل قابل پیشگیری است، خواه قرار گرفتن در معرض صداهای بلند یا بیماری هایی در دوران کودکی که می تواند باعث ناشنوایی و کاهش شنوایی مانند مننژیت شود. شناسایی زودهنگام مسائل برای اطمینان از اینکه همه در مورد اقداماتی که می تواند در مدیریت ناشنوایی و کم شنوایی مفید باشد، حمایت مورد نیاز خود را دریافت می کنند، ضروری است. به عنوان مثال، فناوری‌هایی مانند سمعک و کاشت حلزون می‌تواند تفاوت بزرگی در تجربه‌های جهانی برای فردی که با کم شنوایی دست و پنجه نرم می‌کند ایجاد کند. درمان توانبخشی می‌تواند به تقویت مهارت‌های ادراکی و توسعه توانایی‌های ارتباطی کمک کند، در حالی که فناوری کمکی می‌تواند گزینه‌های مختلفی را نیز ارائه دهد.
اگر با ناشنوایی و یا کم شنوایی دست و پنجه نرم می کنید چه کاری باید انجام دهید
بسیار مهم است که مطمئن شوید توسط یک متخصص گوش و حلق و بینی که بتواند علت مشکل را تعیین کند، معاینه شده اید. همه کم شنوایی ها دائمی نیستند و اگر کم شنوایی ناشی از چیزی مانند عفونت گوش است، درمان می تواند راهی ساده و سریع برای حل این وضعیت باشد. بسیاری از موقعیت‌هایی که کم شنوایی تجربه می‌شود در واقع دائمی نیستند. ناشنوایی و کم شنوایی می تواند همه ما را تحت تاثیر قرار دهد و ضروری است که بدانید اگر این اتفاق برای شما افتاد چگونه کمک بگیرید.
بیشتر بدانید: وضعیت شیوع کم شنوایی و ناشنوایی در ایران
کم شنوایی در کودکان
به گزارش سلامت نیوز به نقل از هیر د ورلد، یک بیماری حاد گوش میانی اغلب با آبریزش بینی یا آنفولانزا شروع می شود. همانطور که از نامش پیداست، هنگامی که بیماری گوش میانی یا اوتیت میانی دارید، گوش میانی، ناحیه بین پرده گوش و گوش داخلی، ملتهب می شود. اوتیت میانی جدا از اینکه بسیار دردناک است، می تواند منجر به کاهش شنوایی نیز شود.
اوتیت میانی معمولاً به دنبال عفونت دستگاه تنفسی فوقانی مانند سرماخوردگی ایجاد می شود. پس از چند روز گرفتگی یا آبریزش بینی، گوش ها ممکن است تحت تأثیر قرار گیرند. غشای مخاطی گوش میانی ملتهب می شود و شیپور استاش بسته می شود. مسدود شدن شیپور استاش بر گردش هوا در گوش میانی تأثیر می گذارد و باعث ایجاد فشار منفی در گوش میانی می شود. این یک خلاء ایجاد می کند و در برخی موارد اگر خلاء حل نشود، غشای مخاطی ملتهب شروع به ترشح مایع می کند.
انواع التهاب گوش میانی (اوتیت مدیا)
اوتیت مدیا حاد
هنگامی که اصطلاح "عفونت گوش" استفاده می شود، معمولا به اوتیت میانی حاد اشاره دارد که با شروع سریع و مدت نسبتا کوتاه مشخص می شود. این مشکل عموماً ماهیت ویروسی دارد اما می تواند باکتریایی نیز باشد
اوتیت میانی سروزی (SOM) یا اوتیت میانی همراه با افیوژن (OME)
SOM معمولاً یک قسمت از AOM را دنبال می کند. تجمع مایعی که از غشای مخاطی ملتهب ترشح می‌شود می‌تواند موقتی و بدون هیچ نشانه‌ای از عفونت باشد. اوتیت میانی سروزی یک بیماری شایع دوران کودکی است.
اوتیت میانی مزمن همراه با افیوژن
گاهی اوقات اوتیت میانی سروزی می تواند مزمن شود (به مدت 6 هفته یا بیشتر وجود داشته باشد). اگرچه هیچ عفونتی وجود ندارد، مایع برای مدت طولانی در گوش میانی باقی می ماند یا مکرراً برمی گردد. هر چه مایع بیشتر در گوش میانی باقی بماند، مایع چسبناک تر می شود.
کودکان به ویژه تحت تأثیر این نوع اوتیت قرار می گیرند
علائم و نشانه ها
علائم و نشانه های التهاب گوش میانی از خیلی خفیف تا شدید متغیر است. در خفیف‌ترین شکل، اوتیت میانی حاد با سرماخوردگی همراه است و علائم آن شامل احساس احتقان در گوش، ناراحتی یا احساس درد است. این علائم معمولاً با از بین رفتن سرماخوردگی برطرف می شوند. در موارد شدیدتر علائم شامل کاهش شنوایی، گوش درد، سرگیجه، تب بالا، ترشح از گوش، حالت تهوع و وزوز گوش است. در برخی موارد پرده گوش نمی تواند فشار فزاینده ناشی از تجمع مایع و پارگی را تحمل کند. این معمولا به عنوان پرده گوش سوراخ شده شناخته می شود. اگرچه این خطرناک به نظر می رسد، اما در واقع این اثر مثبت دارد که مایع می تواند از گوش خارجی خارج شود و معمولاً باعث تسکین درد به همراه علائم عمومی بیماری می شود.
در مورد کودکان، علائم می تواند کم تر باشد، به خصوص اگر آنها به اندازه کافی بزرگ نباشند که بتوانند درد خود را بیان کنند. علائم معمولی که باید مراقب آنها بود عبارتند از:
- کشیدن گوش ها
- از دست دادن اشتها
- بی قراری و گریه
- مشکل خواب
- تب شدید
- ترشح از گوش
- مشکلات تعادل
- مشکل در شنوایی، به خصوص صداهای ملایم یا هنگام صحبت از پشت
بیشتر بدانید: کاهش شنوایی مادرزادی و پیشگیری از آن
اوتیت میانی در کودکان
اوتیت میانی یکی از شایع ترین بیماری ها در بین کودکان است. این بیماری 75 تا 90 درصد از کودکان بین شش ماهه تا شش ساله را مبتلا می کند. کودکان بیشتر مستعد ابتلا به اوتیت میانی هستند زیرا گوش ها و سیستم ایمنی آنها هنوز به طور کامل رشد نکرده است. شیپور استاش و لوزه های کودکان آنها را در معرض خطر عفونت گوش قرار می دهد. شیپور استاش کودک در جهت کوتاه‌تر و افقی است و خروج مایع از گوش را دشوار می‌کند. لوزه ها که در پشت گلو فوقانی نزدیک شیپور استاش قرار دارند، در کودکان بزرگ هستند و بنابراین به راحتی می توانند با باز شدن شیپور استاش تداخل داشته باشند. سیستم ایمنی کودک به طور کامل توسعه نیافته است و در مقایسه با بزرگسالان بیشتر مستعد ابتلا به عفونت است.
تاثیر اوتیت میانی یا "گوش چسبنده" بر روی کودک را می توان دست کم گرفت زیرا والدین اغلب از اینکه فرزندشان از آن رنج می برد بی اطلاع هستند. تجمع مایع در گوش میانی صدا را مسدود می کند که می تواند منجر به کاهش شنوایی موقت شود. کودکی که "گوش چسبنده" دارد ممکن است به صداهای ملایم واکنش نشان ندهد، دوست دارد صدای تلویزیون یا رادیو را بلند کند، ممکن است با صدای بلند صحبت کند و به نظر پریشان یا بی توجه باشد. اغلب هیچ علامتی ندارد و اگر به مدت کافی وجود داشته باشد می تواند تأثیر منفی بر رشد زبان و تحصیل کودک داشته باشد.
پیشگیری و درمان
شواهد علمی کمی وجود دارد که نشان دهد اقدامات خاصی می تواند از التهاب گوش میانی جلوگیری کند. عفونت گوش میانی یکی از عوارض عفونت های دستگاه تنفسی فوقانی در نظر گرفته می شود و بنابراین پیشگیری از عفونت گوش میانی به منظور کاهش عوامل خطر مرتبط با این عفونت ها است. چندین مطالعه نشان داده‌اند که محدود کردن قرار گرفتن در معرض سایر کودکان بیمار و دود سیگار، شستن مکرر دست‌ها، اجتناب از تغذیه با شیشه در هنگام دراز کشیدن، رژیم غذایی و آلرژی‌ها می‌تواند بر بروز عفونت گوش میانی در کودکان تأثیر بگذارد.
در بسیاری از موارد، بروز عفونت گوش میانی حاد به خودی خود طی سه تا چهار روز با کمک قطره های گوش تجویز شده، ضد احتقان ها و مسکن های بدون نسخه برطرف می شود. برای جلوگیری از مزمن شدن اوتیت میانی حاد و همچنین عوارض جدی، گاهی اوقات آنتی بیوتیک لازم است. پس از یک دوره مناسب آنتی بیوتیک، اوتیت میانی به طور معمول پس از دو تا سه هفته از بین می رود.
بیشتر بدانید:ناشنوایی نوزاد را زود درمان کنید
آیا باید نگران باشم؟
اوتیت میانی یک وضعیت پزشکی بسیار شایع است. اکثر موارد خفیف هستند و یا خود به خود برطرف می شوند یا به راحتی درمان می شوند. به طور کلی گوش میانی توانایی خوددرمانی قوی دارد و عوارض آن بسیار نادر است. حتی پرده های گوش سوراخ شده نیز می توانند به خودی خود بهبود یابند. حتی در این صورت، ماهیت "کم"عفونت گوش میانی که منجر به کاهش شنوایی در کودکان می شود، می تواند اثرات طولانی مدت داشته باشد. بنابراین والدین به خاطر داشته باشند که آبریزش بینی ممکن است منجر به ایجاد عفونت گوش میانی شود.
نظر شما