به گزارش سلامت نیوز به نقل از سایکتری، اختلال نقص توجه-ییش فعالی (ADHD) یکی از شایع ترین اختلالات روانی است که کودکان را تحت تاثیر قرار می دهد.

علائم ADHD عبارتند از: بی توجهی (ناتوانی در حفظ تمرکز)، بیش فعالی (حرکت بیش از حد که با محیط مناسب نیست) و تکانشگری (اعمال عجولانه که در لحظه بدون فکر اتفاق می افتد).

بیش فعالی در صورت عدم درمان مناسب می تواند منجر به عزت نفس و عملکرد اجتماعی ضعیف در کودکان شود . بزرگسالان مبتلا به ADHD ممکن است عزت نفس پایین ، حساسیت نسبت به انتقاد و افزایش انتقاد از خود که احتمالاً ناشی از سطوح بالاتر انتقاد در طول زندگی است را داشته باشند. توجه داشته باشید، ارائه و ارزیابی ADHD در بزرگسالان متفاوت است. این صفحه روی کودکان تمرکز دارد.

بیشتر بدانید: شایع‌ترین علائم بیش فعالی در بزرگسالان

تخمین زده می شود که 8.4٪ از کودکان و 2.5٪ از بزرگسالان ADHD دارند ؛ ADHD اغلب برای اولین بار در کودکان مدرسه‌ای شناسایی می‌شود که منجر به اختلال در کلاس درس یا مشکلات در انجام تکالیف مدرسه شود.

با توجه به تفاوت در نحوه بروز علائم، این بیماری در پسران بیشتر از دختران تشخیص داده می شود. با این حال، این بدان معنا نیست که پسران بیشتر به ADHD مبتلا هستند. پسران تمایل به بیش فعالی و سایر علائم بیرونی دارند در حالی که دختران تمایل به عدم تحرک از خود نشان می دهند.

علائم و تشخیص بیش فعالی

بسیاری از کودکان ممکن است در نشستن، انتظار کشیدن، توجه کردن، بی قراری و رفتار تکانشی مشکل داشته باشند. با این حال، کودکانی که معیارهای تشخیصی ADHD را دارند، از این جهت متفاوت هستند که علائم بیش فعالی، تکانشگری، سازماندهی و یا بی توجهی آنها به طور قابل توجهی بیشتر از حد انتظار برای سن یا سطح رشد آنها است.

این علائم منجر به بروز مشکلات قابل توجهی می شود و مشکلاتی را در خانه، مدرسه یا محل کار و در روابط ایجاد می کند. علائم مشاهده شده نتیجه نافرمانی فرد یا ناتوانی در درک وظایف یا دستورالعمل ها نیست.

گاهی اوقات والدین و معلمان علائم بیش فعالی را زمانی که کودک بسیار کوچک است متوجه می شوند. اما به طور کلی طبیعی است که بچه های کوچک حواسشان پرت باشد، بی قرار باشند، بی حوصله یا پرخاشگر باشند. این موارد همیشه به این معنی نیست که کودک دارای بیش فعالی است.

توجه، فعالیت و خویشتن داری با رشد کودکان کم کم رشد می کند. بچه ها این مهارت ها را با کمک والدین و معلمان یاد می گیرند. اما برخی از بچه ها در توجه کردن، منتظر ماندن یا گوش دادن خیلی بهتر نمی شوند. وقتی این موارد ادامه پیدا کرد و شروع به ایجاد مشکلات در مدرسه، خانه و دوستان کرد، ممکن است بیش فعالی تشخیص داده شود.

سه نوع اصلی بیش فعالی وجود دارد

• اختلال کم توجهی
• بیش فعالی - تکانشی
• ترکیبی

تشخیص این اختلال بر اساس وجود علائم پایدار است که در یک دوره زمانی رخ داده و در شش ماه گذشته وجود داشته است. بیش فعالی را می توان در هر سنی تشخیص داد، اما این اختلال از دوران کودکی شروع می شود.

هنگام بررسی تشخیص، علائم باید قبل از 12 سالگی فرد وجود داشته باشد و باید در بیش از یک مورد مشکل ایجاد کرده باشد.

اختلال کم توجهی

یک اختلال عصبی رشدی است که با مقادیر بیش از حد بی توجهی و بی احتیاطی مخرب همراه است. برای تشخیص این نوع بیش فعالی، شش یا پنج مورد (برای افراد 17 ساله) یا بیشتر از علائم زیر اغلب رخ می دهد:

• به جزئیات توجه نمی کند یا در فعالیت های مدرسه یا شغلی اشتباه می کند
• در تمرکز روی کارها یا فعالیت‌ها، مانند سخنرانی، مکالمه یا مطالعه طولانی مشکل دارد
• به نظر می رسد وقتی با او صحبت می شود گوش نمی دهد (یعنی به نظر می رسد حواسش جای دیگری است)
• دستورالعمل ها را دنبال نمی کند و تکالیف مدرسه، کارهای روزمره یا وظایف شغلی را کامل نمی کند (ممکن است کارها را شروع کند اما به سرعت تمرکز خود را از دست می دهد)
• در سازماندهی کارها مشکل دارد (مثلاً زمان را به خوبی مدیریت نمی کند؛ کار نامرتب دارد؛ زمان را از دست می دهد)
• از کارهایی که مستلزم تلاش ذهنی مداوم است، مانند تهیه گزارش ها و تکمیل فرم ها، اجتناب می کند یا انجام آن را دوست ندارد.
• اغلب چیزهایی را که برای کارها یا زندگی روزمره لازم است فراموش می کند، مانند وسایل مدرسه، کتاب، کلید، کیف پول، تلفن همراه و عینک.
• به راحتی حواسش پرت می شود.
• کارهای روزانه مانند انجام کارهای خانه و انجام امور را فراموش می کند.
• نوجوانان و بزرگسالان ممکن است فراموش کنند که به تماس های تلفنی پاسخ دهند، صورتحساب ها را پرداخت کنند و قرار ملاقات بگذارند.

نوع بیش فعال - تکانشی

بیش فعالی تکانشی به انجام بیش از حد حرکات مانند بی قراری، انرژی بیش از حد، ثابت ننشستن و پرحرف بودن اشاره دارد. تکانشگری به تصمیمات یا اقداماتی اشاره دارد که بدون فکر کردن به عواقب آن انجام می شود.

برای تشخیص این نوع بیش فعالی شش یا پنج مورد (برای افراد 17 ساله یا بیشتر) از علائم زیر اغلب رخ می دهد:

• بی قراری می کند یا با دست یا پا ضربه می زند، یا روی صندلی تکان می خورد.
• قادر به نشستن نیست (در کلاس درس، محل کار).
• در اطراف می دود یا از جایی که نامناسب است بالا می رود.
• قادر به انجام بازی های آرام نیست.
• همیشه "در حال حرکت" است.
• زیاد حرف میزند
• قبل از اینکه سؤالی تمام شود، پاسخی را به زبان می آورد (مثلاً ممکن است جملات افراد را تمام کند، منتظر صحبت کردن در مکالمات نیستید).
• برای رسیدن نوبت خود به شدت عجله می کند.
• حرف دیگران را قطع می کند (به عنوان مثال، مکالمات، بازی ها یا فعالیت ها را قطع می کند یا بدون اجازه از چیزهای دیگران استفاده می کند).
• نوجوانان و بزرگسالان مسن تر ممکن است کارهایی را که دیگران انجام می دهند به عهده بگیرند.

نوع ترکیبی

این نوع ADHD زمانی تشخیص داده می شود که هر دو معیار برای هر دو نوع کم توجهی و بیش فعال - تکانشی وجود داشته باشد.

بیش فعالی ترکیبی معمولاً توسط ارائه دهندگان سلامت روان یا ارائه دهندگان مراقبت های اولیه تشخیص داده می شود.

ارزیابی روانپزشکی شامل شرح علائم از بیمار و مراقبان، تکمیل مقیاس ها و پرسشنامه ها توسط بیمار، مراقبین و معلمان، سوابق کامل روانپزشکی و پزشکی، سابقه خانوادگی و اطلاعات مربوط به آموزش، محیط و تربیت است. همچنین ممکن است شامل ارجاع برای ارزیابی پزشکی برای رد سایر شرایط پزشکی باشد.

توجه به این نکته مهم است که شرایط متعددی مانند اختلالات یادگیری، اختلالات خلقی، اضطراب، مصرف مواد، آسیب‌های سر، شرایط تیروئید و استفاده از برخی داروها مانند استروئیدها می‌توانند اثراتی مشابه ADHD ایجاد کنند .همچنین ممکن است بیش فعالی با سایر شرایط سلامت روان، مانند اختلال نافرمانی مقابله ای یا اختلال سلوک، اختلالات اضطرابی و اختلالات یادگیری همراه باشد. بنابراین، ارزیابی کامل روانپزشکی بسیار مهم است.

هیچ آزمایش خون یا تصویربرداری معمولی برای تشخیص ADHD وجود ندارد. گاهی اوقات، بیماران ممکن است برای آزمایش‌های روان‌شناختی اضافی (مانند آزمایش‌های عصبی روان‌شناختی) ارجاع داده شوند یا ممکن است تحت آزمایش‌های کامپیوتری برای ارزیابی شدت علائم قرار گیرند.

علل بیش فعالی

دانشمندان هنوز علل خاص ADHD را شناسایی نکرده اند. در حالی که شواهد فزاینده ای وجود دارد که ژنتیک به ADHD کمک می کند و چندین ژن با این اختلال مرتبط هستند، هیچ ژن یا ترکیب ژن خاصی به عنوان علت این اختلال شناسایی نشده است. با این حال، توجه به این نکته مهم است که بستگان افراد مبتلا به ADHD نیز اغلب تحت تأثیر قرار می گیرند. شواهدی از تفاوت های آناتومیکی در مغز کودکان مبتلا به ADHD در مقایسه با سایر کودکان بدون این بیماری وجود دارد. به عنوان مثال، در کودکان ، ADHD حجم ماده خاکستری و سفید مغز را کاهش می دهد و در حین انجام وظایف خاص، نواحی مختلف مغز را فعال می کنند.مطالعات بیشتر نشان داده است که لوب های پیشانی، هسته دمی و ورمیس مخچه مغز در ADHD تحت تاثیر قرار می گیرند.

عوامل خطر

محققان مطمئن نیستند که چه چیزی باعث ADHD می شود، اگرچه بسیاری از مطالعات نشان می دهد که ژن ها نقش زیادی در بروز بیش فعالی دارند. مانند بسیاری از اختلالات دیگر، ADHD احتمالاً ناشی از ترکیبی از عوامل است. علاوه بر ژنتیک، محققان در حال بررسی عوامل محیطی احتمالی هستند که ممکن است خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند و در حال مطالعه هستند که چگونه آسیب های مغزی، تغذیه و محیط های اجتماعی ممکن است در ADHD نقش داشته باشند.

ADHD در مردان شایع‌تر از زنان است و زنان مبتلا به ADHD بیشتر احتمال دارد علائم بی‌توجهی داشته باشند.

بیشتر بدانید: اختلال بیش فعالی عامل بروز ریسک بالای بیماری های جسمی

بیش فعالی چگونه درمان می شود؟

درمان ADHD معمولاً شامل موارد زیر است:

• دارودرمانی: این کار توانایی مغز را برای توجه، کاهش سرعت و استفاده بیشتر از خودکنترلی فعال می کند.
• رفتار درمانی: درمانگران می توانند به بچه ها کمک کنند تا مهارت های اجتماعی، عاطفی و برنامه ریزی را توسعه دهند که با ADHD عقب مانده است.
• مربیگری والدین: از طریق مربیگری، والدین بهترین راه‌ها را برای پاسخ به مشکلات رفتاری که بخشی از ADHD هستند، یاد می‌گیرند.
• پشتیبانی مدرسه: معلمان می توانند به بچه های مبتلا به ADHD کمک کنند تا به خوبی از مدرسه لذت ببرند.
• درمان مناسب به بهبود ADHD کمک می کند. والدین و معلمان می توانند به بچه های کوچکتر آموزش دهند که در مدیریت توجه، رفتار و احساسات خود بهتر عمل کنند. با بزرگتر شدن، کودکان باید یاد بگیرند که توجه و کنترل خود را بهبود بخشند.

وقتی ADHD درمان نشود، موفقیت و رسیدن به زندگی معمولی برای بچه‌ها دشوارمی شود. این ممکن است منجر به عزت نفس پایین، افسردگی، رفتار مخالف، شکست در مدرسه، رفتار ریسک پذیر یا درگیری خانوادگی شود.

بیشتر بدانید: اختلال بیش فعالی در بزرگسالی و افزایش ریسک بیماری های قلبی عروقی

چگونه والدین می توانند به کودکان مبتلا به بیش فعالی کمک کنند؟

اگر کودک شما مبتلا به ADHD تشخیص داده شد:

• پیگیر باشید: هرچه می توانید در مورد ADHD بیاموزید. درمانی را که پزشک فرزندتان توصیه می کند دنبال کنید. به تمام ویزیت های توصیه شده بروید.
• داروها را فراموش نکنید: اگر کودک شما داروی ADHD مصرف می کند، همیشه آن را در زمان و دوز توصیه شده به او بدهید. داروها را در مکانی امن نگهداری کنید.
• با مدرسه فرزندتان کار کنید: از معلمان بپرسید که آیا فرزند شما باید برنامه IEP داشته باشد. اغلب با معلمان ملاقات کنید تا از وضعیت فرزندتان مطلع شوید.
• پدر و مادر هدفمند و خونگرمی باشید: بیاموزید که چه رویکردهای فرزندپروری برای یک کودک مبتلا به ADHD بهترین است - و کدامیک می تواند ADHD را بدتر کند. در مورد ADHD با فرزندتان آشکارا و حمایتگر صحبت کنید. روی نقاط قوت و ویژگی های مثبت فرزندتان تمرکز کنید.
• برای حمایت و آگاهی با دیگران ارتباط برقرار کنید: برای دریافت به روز رسانی در مورد درمان و سایر اطلاعات به یک گروه پشتیبانی برای ADHD بپیوندید.

در بیش فعالی زمانی که کودکان تحت درمان قرار می‌گیرند، غذای سالم بخورند، خوب بخوابند و ورزش کنند و والدین حمایت‌کننده‌ای داشته باشند که می‌دانند چگونه به ADHD پاسخ دهند، می‌تواند بهبود یابد.

بیش فعالی و کودکان در سن مدرسه

معلمان و کارکنان مدرسه می توانند به والدین و پزشکان اطلاعاتی برای کمک به ارزیابی رفتار و مشکلات یادگیری ارائه دهند و می توانند در آموزش رفتاری کمک کنند. با این حال، کارکنان مدرسه نمی توانند ADHD را تشخیص دهند، در مورد درمان تصمیم بگیرند یا از دانش آموز بخواهند برای حضور در مدرسه دارو مصرف کند. فقط والدین و سرپرستان می توانند این تصمیمات را با پزشک مراقبت های بهداشتی کودک بگیرند.

دانش آموزانی که ADHD یادگیری آنها را مختل می کند ممکن است واجد شرایط آموزش ویژه تحت قانون آموزش افراد دارای معلولیت یا طرح بخش 504 (برای کودکانی که به آموزش ویژه نیاز ندارند) تحت قانون توانبخشی 1973. کودکان مبتلا به ADHD می توانند از آموزش مهارت های مطالعه بهره مند شوند. ، تغییرات در چیدمان کلاس درس، تکنیک های تدریس جایگزین و برنامه درسی اصلاح شده.

بیش فعالی و بزرگسالان

بسیاری از کودکانی که مبتلا به ADHD تشخیص داده می شوند، در ادامه زندگی خود معیارهای این اختلال را برآورده می کنند و ممکن است اختلالاتی را نشان دهند که نیاز به درمان مداوم دارند. با این حال، گاهی اوقات تشخیص ADHD در دوران کودکی نادیده گرفته می شود. بسیاری از بزرگسالان مبتلا به ADHD متوجه نمی شوند که به این اختلال مبتلا هستند. ارزیابی جامع معمولاً شامل مرور علائم گذشته و فعلی، معاینه پزشکی و تاریخچه، و استفاده از مقیاس‌ها یا چک‌لیست‌های رتبه‌بندی بزرگسالان است.

بزرگسالان مبتلا به ADHD با دارو، روان درمانی یا ترکیبی درمان می شوند. استراتژی‌های مدیریت رفتار، مانند راه‌هایی برای به حداقل رساندن حواس‌پرتی‌ها و افزایش ساختار و سازماندهی و حمایت اعضای نزدیک خانواده نیز می‌تواند مفید باشد.

ADHD یک معلولیت محافظت شده بر اساس قانون توانبخشی 1973 و قانون آمریکایی های دارای معلولیت (ADA) است. این بدان معنی است که مؤسساتی که بودجه فدرال دریافت می کنند نمی توانند علیه افراد دارای معلولیت تبعیض قائل شوند. افرادی که علائم ADHD آنها باعث ایجاد اختلال در محیط کار می شود، ممکن است واجد شرایط شرایط کاری معقول تحت ADA باشند.

نکاتی برای کمک به کودکان و بزرگسالان مبتلا به بیش فعالی

برای بچه ها

والدین و معلمان می توانند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کنند تا سازماندهی شوند و دستورالعمل ها را با ابزارهایی مانند:

• رعایت یک روال و برنامه: هر روز، از زمان بیدار شدن تا زمان خواب، روال یکسانی داشته باشید. زمان هایی را برای انجام تکالیف، بازی در فضای باز و فعالیت های داخل خانه در نظر بگیرید. برنامه را روی یخچال یا تابلوی اعلانات نگه دارید. تا آنجا که ممکن است هرگونه تغییراتی را در برنامه بنویسید.
• سازماندهی وسایل روزمره: برای هر چیزی (مانند لباس، کوله پشتی و اسباب بازی) جایی داشته باشید و هر چیزی را در جای خود نگه دارید.
• استفاده از سازماندهی تکالیف و دفترچه یادداشت: از سازمان دهنده ها برای وسایل و وسایل مدرسه استفاده کنید. به کودک خود بر اهمیت نوشتن تکالیف و آوردن کتاب های ضروری به خانه تاکید کنید.
• روشن و منسجم بودن: کودکان مبتلا به ADHD به قوانین ثابتی نیاز دارند که بتوانند درک کنند و از آنها پیروی کنند.
• ستایش یا پاداش در صورت رعایت قوانین: کودکان مبتلا به ADHD اغلب انتقاداتی را دریافت می کنند و انتظار دارند. به دنبال رفتار خوب باشید و آن را تحسین کنید.

برای بزرگسالان

یک مشاور یا درمانگر حرفه ای می تواند به بزرگسال مبتلا به ADHD کمک کند تا یاد بگیرد چگونه زندگی خود را کنترل کند:

• حفظ روال
• تهیه لیست برای وظایف و فعالیت های مختلف
• استفاده از تقویم برای برنامه ریزی رویدادها
• استفاده از یادداشت های یادآور
• اختصاص مکان مخصوص برای کلیدها، صورتحساب ها
• تقسیم وظایف بزرگ به مراحل قابل کنترل تر و کوچکتر به طوری که تکمیل هر قسمت از کار حس موفقیت را ایجاد کند