افسردگی (اختلال افسردگی اساسی) یک بیماری شایع و جدی پزشکی است که بر احساس شما، طرز تفکر و نحوه عمل شما تأثیر منفی می گذارد. خوشبختانه این بیماری قابل درمان است.

افسردگی باعث احساس غم و اندوه و یا از دست دادن علاقه به فعالیت هایی می شود که زمانی از آن لذت می بردید که می تواند منجر به انواع مشکلات عاطفی و جسمی شود و می تواند توانایی شما را برای عملکرد مناسب در محل کار و خانه کاهش دهد.

علائم افسردگی

به گزارش سلامت نیوز به نقل از سایکایتری، علائم افسردگی می تواند از خفیف تا شدید متفاوت باشد و می تواند شامل موارد زیر باشد:

• احساس غمگینی یا بدخلقی
• از دست دادن علاقه یا لذت به فعالیت هایی که زمانی از آن لذت می بردید
• تغییر در اشتها: کاهش یا افزایش وزن بی ارتباط با رژیم غذایی
• مشکل در خوابیدن یا خواب زیاد
• از دست دادن انرژی یا افزایش خستگی
• افزایش فعالیت بدنی بی هدف یا آهسته شدن حرکات یا گفتار (این اعمال باید آنقدر شدید باشد که توسط دیگران قابل مشاهده باشد)
• احساس بی ارزشی یا گناه
• مشکل در تفکر، تمرکز یا تصمیم گیری
• افکار مرگ یا خودکشی

علائم باید حداقل دو هفته طول بکشد و باید نشان دهنده تغییر در سطح عملکرد قبلی شما برای تشخیص افسردگی باشد.

همچنین، شرایط پزشکی (به عنوان مثال، مشکلات تیروئید، تومور مغزی یا کمبود ویتامین) می تواند علائم افسردگی را تقلید کند، بنابراین مهم است که علل عمومی پزشکی را بررسی کنید.

افسردگی از هر 15 بزرگسال در هر سال یک نفر را تحت تاثیر قرار می دهد و از هر شش نفر یک نفر در دوره ای از زندگی خود افسردگی را تجربه می کند. افسردگی می تواند در هر زمانی رخ دهد، اما به طور متوسط، اولین بار در اواخر نوجوانی تا اواسط دهه 20 سالگی ظاهر می شود. زنان بیشتر از مردان به افسردگی مبتلا می شوند. برخی مطالعات نشان می دهد که یک سوم زنان در طول زندگی خود یک دوره افسردگی اساسی را تجربه می کنند. زمانی که بستگان درجه یک (والدین/فرزندان/خواهر و برادر) افسردگی دارند، میزان وراثت پذیری بالایی (تقریباً 40%) وجود دارد.

بیشتر بدانید: اختلال افسردگی و اضطراب در زنان بیشتر از مردان

افسردگی با غم و اندوه یا سوگواری متفاوت است

مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن شغل یا پایان یک رابطه تجربیات سختی است که فرد تحمل می کند. طبیعی است که احساس غم و اندوه در واکنش به چنین موقعیت هایی ایجاد شود. کسانی که غم از دست دادن را تجربه می کنند اغلب ممکن است خود را به عنوان "افسرده" توصیف کنند.

اما غمگین بودن با افسردگی یکسان نیست. فرآیند سوگواری برای هر فردی طبیعی و منحصر به فرد است و برخی از ویژگی های افسردگی مشابه را دارد. هم غم و هم افسردگی ممکن است شامل غم و اندوه شدید و کناره گیری از فعالیت های معمولی باشد. آنها همچنین از جنبه های مهم متفاوت هستند:

• در غم و اندوه، احساسات دردناک به صورت موجی ظاهر می شوند که اغلب با خاطرات مثبت متوفی آمیخته می شوند. در افسردگی شدید، خلق و خو و علاقه و لذت برای بیشتر از دو هفته کاهش می یابد.
• در غم و اندوه معمولاً عزت نفس حفظ می شود. در افسردگی شدید، احساس بی ارزشی و نفرت از خود رایج است.
• در اندوه، هنگام فکر کردن یا خیال پردازی درباره "پیوستن" به عزیز متوفی ممکن است افکار مرگ ظاهر شوند. در افسردگی اساسی، افکار به دلیل احساس بی ارزشی یا عدم لیاقت زندگی یا ناتوانی در کنار آمدن با درد افسردگی، بر پایان دادن به زندگی متمرکز می شوند.

غم و اندوه و افسردگی می توانند با هم وجود داشته باشند برای برخی افراد، مرگ یکی از عزیزان، از دست دادن شغل یا قربانی یک حمله فیزیکی یا یک فاجعه بزرگ می تواند منجر به افسردگی شود. هنگامی که غم و افسردگی همزمان اتفاق می افتند، اندوه شدیدتر است و بیشتر از غم بدون داشتن افسردگی طول می کشد. تمایز بین غم و اندوه و افسردگی مهم است و می تواند به افراد در دریافت کمک، حمایت یا درمان مورد نیاز کمک کند.

چه زمانی بدخلقی تبدیل به افسردگی می شود؟

همه ما مواقعی داریم که خلق و خوی ما ضعیف است و از زندگی احساس غمگینی یا بدبختی می کنیم. معمولاً این احساسات به موقع از بین می روند اما اگر این احساسات با زندگی شما تداخل دارند و بعد از چند هفته از بین نرفتند، یا اگربارها و بارها برمی‌گردند، می‌تواند نشانه‌ای از افسردگی باشد.

انواع مختلف افسردگی

• اختلال عاطفی فصلی (SAD): افسردگی که در یک زمان خاص از سال یا در یک فصل خاص رخ می دهد.
• افسردگی دوران بارداری: افسردگی که در دوران بارداری رخ می دهد. گاهی اوقات به این حالت افسردگی پیش از زایمان نیز گفته می شود.
• افسردگی پس از زایمان (PND): افسردگی که در سال اول پس از زایمان رخ می دهد.
• اختلالات دوقطبی
• اختلال افسردگی مداوم (دیستیمیا) که دو سال یا بیشتر طول می کشد.
• اختلال بی نظمی خلقی مخرب
• اختلال نارسایی پیش از قاعدگی (PMDD)

یک زن مبتلا به PMDD حدود یک هفته قبل از شروع قاعدگی علائم شدید افسردگی، تحریک پذیری و تنش دارد.

علائم شایع شامل نوسانات خلقی، تحریک پذیری یا عصبانیت، خلق افسرده، اضطراب یا تنش مشخص است. علائم دیگر ممکن است شامل کاهش علاقه به فعالیت های معمول، مشکل در تمرکز، کمبود انرژی یا خستگی آسان، تغییر در اشتها با هوس های غذایی خاص، مشکل در خواب یا خواب زیاد، یا احساس غرق شدن یا خارج از کنترل بودن باشد. علائم فیزیکی ممکن است شامل حساسیت یا تورم سینه، درد مفاصل یا ماهیچه، احساس «نفخ» یا افزایش وزن باشد.

این علائم یک هفته تا 10 روز قبل از شروع قاعدگی شروع می شود و با شروع قاعدگی بهبود می یابد یا متوقف می شود. علائم منجر به ناراحتی و مشکلات قابل توجهی در عملکرد منظم یا تعاملات اجتماعی می شود.

برای تشخیص PMDD، علائم باید در بیشتر دوره های قاعدگی در طول سال گذشته رخ داده باشد و باید تأثیر نامطلوبی بر عملکرد شغلی یا اجتماعی داشته باشد. تخمین زده می شود که اختلال نارسایی پیش از قاعدگی سالانه بین 1.8 تا 5.8 درصد از زنان در حال قاعدگی را تحت تاثیر قرار دهد.

PMDDرا می توان با داروهای ضد افسردگی، قرص های ضد بارداری یا مکمل های غذایی درمان کرد. تغییر رژیم غذایی و سبک زندگی، مانند کاهش کافئین و الکل، خواب کافی و ورزش و تمرین تکنیک های آرام سازی، می تواند کمک کننده باشد.

سندرم پیش از قاعدگی (PMS) شبیه به PMDD است که علائم آن هفت تا 10 روز قبل از شروع قاعدگی در زنان رخ می دهد. با این حال، PMS شامل علائم بسیار کمتر از PMDD است.

اختلال بی نظمی در خلق و خو

اختلال بی نظمی خلقی اختلالی است که در کودکان و نوجوانان 6 تا 18 سال رخ می دهد. این اختلال شامل تحریک پذیری مزمن و شدید است که منجر به طغیان شدید و مکرر خلق و خو می شود. فوران خلق و خوی می تواند کلامی باشد یا می تواند شامل رفتارهایی مانند پرخاشگری فیزیکی نسبت به افراد یا دارایی باشد. این طغیان ها به طور قابل توجهی با موقعیت نامتناسب هستند و با سن رشد کودک همخوانی ندارند. آنها باید اغلب (به طور متوسط سه بار یا بیشتر در هفته) و معمولاً در پاسخ به ناامیدی رخ دهند. در بین طغیان‌ها، خلق و خوی کودک در اکثر اوقات روز، تقریباً هر روز، دائماً تحریک‌پذیر یا عصبانی است. این روحیه توسط دیگران مانند والدین، معلمان و همسالان قابل توجه است.

برای تشخیص اختلال تنظیم خلقی، علائم باید حداقل به مدت یک سال در حداقل دو موقعیت (مانند خانه، مدرسه، با همسالان) وجود داشته باشد و این وضعیت باید قبل از 10 سالگی شروع شود. اختلال بی نظمی خلقی در مردان بسیار شایع تر از زنان است. ممکن است همراه با سایر اختلالات از جمله اختلالات افسردگی اساسی، کمبود توجه یا بیش فعالی، اضطراب و اختلالات سلوک رخ دهد.

اختلال بی نظمی خلقی می تواند تأثیر قابل توجهی بر توانایی کودک برای عملکرد و تأثیر قابل توجهی بر خانواده داشته باشد. تحریک پذیری مزمن، شدید و طغیان های خلقی می تواند زندگی خانوادگی را مختل کند، ایجاد یا حفظ دوستی را برای کودکان یا افراد جوان دشوار کند و باعث ایجاد مشکلات در مدرسه شود.

درمان معمولاً شامل روان درمانی (درمان رفتاری شناختی) و یا داروها است.

اختلال افسردگی مداوم

یک فرد مبتلا به اختلال افسردگی مداوم (که قبلا به عنوان اختلال دیس تایمیک نامیده می شد) در بیشتر ساعات روز، حداقل به مدت دو سال، خلق و خوی افسرده دارد. در کودکان و نوجوانان، خلق و خوی می تواند تحریک پذیر یا افسرده باشد و باید حداقل برای یک سال ادامه یابد.

علاوه بر خلق افسرده، علائم دیگر این اختلال عبارتند از:

• کم اشتهایی یا پرخوری
• بی خوابی یا پرخوابی
• انرژی کم یا خستگی
• عزت نفس پایین
• تمرکز ضعیف یا مشکل در تصمیم گیری
• احساس ناامیدی

اختلال افسردگی مداوم اغلب در دوران کودکی، نوجوانی یا اوایل بزرگسالی شروع می شود. افراد مبتلا به اختلال افسردگی مداوم معمولاً خلق و خوی خود را غمگین توصیف می کنند. از آنجا که این علائم به بخشی از تجربه روزانه افراد تبدیل شده است، این افراد اغلب با تصور اینکه من همیشه اینگونه بوده ام به دنبال درمان نیستند.

علائم باعث ناراحتی یا دشواری قابل توجهی در کار، فعالیت های اجتماعی یا سایر زمینه های مهم عملکرد می شود. در حالی که تأثیر اختلال افسردگی مداوم بر کار، روابط و زندگی روزمره می تواند بسیار متفاوت باشد، تأثیرات آن می تواند به اندازه اختلال افسردگی یا حتی بیشتر از آن آسیب رسان باشد.

بیشتر بدانید: علائم افسردگی در مردان

عوامل خطر برای افسردگی

افسردگی می تواند هر کسی را تحت تاثیر قرار دهد. حتی فردی که به نظر می رسد در شرایط نسبتا ایده آل زندگی می کند.

عوامل متعددی می توانند در افسردگی نقش داشته باشند:

• بیوشیمی: تفاوت در برخی مواد شیمیایی در مغز ممکن است به علائم افسردگی کمک کند.
• ژنتیک: افسردگی می تواند در خانواده ها ایجاد شود. به عنوان مثال، اگر یکی از دوقلوهای همسان افسردگی داشته باشد، دیگری 70 درصد احتمال دارد که در طول زندگی به این بیماری مبتلا شود.
• شخصیت: به نظر می رسد افرادی که اعتماد به نفس پایینی دارند، به راحتی تحت فشار استرس قرار می گیرند یا عموماً بدبین هستند، بیشتر در معرض افسردگی هستند.
• عوامل محیطی: قرار گرفتن مداوم در معرض خشونت، بی توجهی، سوء استفاده یا فقر ممکن است برخی از افراد را در برابر افسردگی آسیب پذیرتر کند.

بیشتر بدانید: افسردگی با بدنتان چه می کند؟

افسردگی چگونه درمان می شود؟

افسردگی یکی از قابل درمان ترین اختلالات روانی است. بین 80 تا 90 درصد از افراد مبتلا به افسردگی در نهایت به خوبی به درمان پاسخ می دهند. تقریباً همه بیماران تا حدودی از علائم خود تسکین می یابند. قبل از تشخیص یا درمان، یک متخصص روان درمانی باید یک ارزیابی تشخیصی کامل، از جمله مصاحبه و معاینه فیزیکی انجام دهد. در برخی موارد، ممکن است آزمایش خون انجام شود تا اطمینان حاصل شود که افسردگی ناشی از یک وضعیت پزشکی مانند مشکل تیروئید یا کمبود ویتامین نیست (معکوس کردن علت پزشکی علائم مشابه افسردگی را کاهش می دهد). این ارزیابی علائم خاص را شناسایی می‌کند و تاریخچه پزشکی و خانوادگی و همچنین عوامل فرهنگی و محیطی را با هدف رسیدن به تشخیص و برنامه‌ریزی یک دوره عملی بررسی می‌کند.

درمان افسردگی با دارو

ساختار شیمیایی مغز ممکن است به افسردگی افراد کمک کند و ممکن است در درمان آنها موثر باشد. به همین دلیل، داروهای ضد افسردگی ممکن است برای کمک به اصلاح ساختار شیمیایی مغز تجویز شوند. این داروها آرامبخش یا ، بالابرنده ریتم قلبی نیستند. آنها ایجاد وابستگی نیز نمی کنند. به طور کلی داروهای ضد افسردگی هیچ اثر محرکی بر افرادی که افسردگی را تجربه نمی کنند ندارند.

داروهای ضدافسردگی ممکن است در یک یا دو هفته اول استفاده بهبودی ایجاد کنند، اما ممکن است فواید کامل آن برای دو تا سه ماه مشاهده نشود. اگر بیمار پس از چند هفته بهبودی کمی داشته باشد یا هیچ بهبودی نداشته باشد، روانپزشک او می تواند دوز دارو را تغییر دهد یا یک داروی ضد افسردگی دیگر اضافه یا جایگزین کند. در برخی شرایط، سایر داروهای روانگردان ممکن است مفید باشند. مهم است که در صورت عدم تاثیر دارو یا بروز عوارض جانبی به پزشک خود اطلاع دهید. روانپزشکان معمولاً توصیه می کنند که بیماران تا شش ماه یا بیشتر پس از بهبود علائم به مصرف دارو ادامه دهند. درمان نگهدارنده طولانی‌مدت ممکن است برای کاهش خطر بروز مجدد برای افراد خاص در معرض خطر پیشنهاد شود.

درمان افسردگی با روان درمانی

روان درمانی یا «گفتار درمانی» گاهی به تنهایی برای درمان افسردگی خفیف استفاده می شود. برای افسردگی متوسط تا شدید، روان درمانی اغلب همراه با داروهای ضد افسردگی استفاده می شود. درمان شناختی رفتاری (CBT) در درمان افسردگی موثر است. CBT شکلی از درمان است که بر حل مشکل در زمان حال متمرکز است. CBT به فرد کمک می کند تا تفکر تحریف شده/منفی را با هدف تغییر افکار و رفتار تشخیص دهد تا به چالش ها به شیوه ای مثبت تر پاسخ دهد.

روان درمانی ممکن است فقط فرد را شامل شود، اما می تواند شامل دیگران نیز شود. به عنوان مثال، خانواده یا زوج درمانی می تواند به حل مسائل در این روابط نزدیک کمک کند. گروه درمانی افراد مبتلا به بیماری های مشابه را در یک محیط حمایتی گرد هم می آورد و می تواند به شرکت کننده کمک کند تا یاد بگیرد که دیگران چگونه در موقعیت های مشابه کنار می آیند. بسته به شدت افسردگی، درمان ممکن است چند هفته یا بیشتر طول بکشد. در بسیاری از موارد، بهبود قابل توجهی در 10 تا 15 جلسه ایجاد می شود.

درمان افسردگی با تشنج الکتریکی (ECT)

ECT یک درمان پزشکی است که معمولاً برای بیماران مبتلا به افسردگی شدید شدید که به درمان‌های دیگر پاسخ نداده‌اند اختصاص داده شده است. این شامل یک تحریک الکتریکی مختصر مغز در حالی که بیمار تحت بیهوشی است. یک بیمار به طور معمول دو تا سه بار در هفته و در مجموع 6 تا 12 درمان ECT دریافت می کند. معمولاً توسط تیمی از متخصصان پزشکی آموزش دیده از جمله روانپزشک، متخصص بیهوشی و پرستار یا دستیار پزشک مدیریت می شود. ECT از دهه 1940 مورد استفاده قرار گرفته است و سال ها تحقیق منجر به پیشرفت های عمده و به رسمیت شناختن اثربخشی آن به عنوان یک جریان اصلی و نه "آخرین راه حل" شده است.

درمان افسردگی با خودیاری و مقابله

چند کار وجود دارد که افراد می توانند برای کاهش علائم افسردگی انجام دهند. برای بسیاری از افراد، ورزش منظم به ایجاد احساس مثبت و بهبود خلق و خو کمک می کند. داشتن خواب با کیفیت کافی و به طور منظم، خوردن یک رژیم غذایی سالم و پرهیز از الکل (یک داروی افسردگی) نیز می تواند به کاهش علائم افسردگی کمک کند.

افسردگی یک بیماری واقعی است. با تشخیص و درمان مناسب، اکثریت قریب به اتفاق افراد مبتلا به افسردگی بر آن غلبه خواهند کرد. اگر علائم افسردگی را تجربه می کنید، اولین قدم این است که به پزشک خانواده یا روانپزشک خود مراجعه کنید. در مورد نگرانی های خود صحبت کنید و درخواست ارزیابی کامل کنید. این شروعی برای رسیدگی به نیازهای سلامت روان شماست.

در طول یک دوره افسردگی، فرد در بیشتر روز، تقریبا هر روز، حداقل به مدت دو هفته، خلق افسرده (احساس غمگینی، تحریک پذیری، پوچی) یا از دست دادن لذت یا علاقه به فعالیت ها را تجربه می کند. چندین علامت دیگر نیز وجود دارد که ممکن است شامل تمرکز ضعیف، احساس گناه مفرط یا کم ارزش بودن، ناامیدی نسبت به آینده، افکار در مورد مردن یا خودکشی، اختلال در خواب، تغییر در اشتها یا وزن، و احساس خستگی یا ضعف به خصوص انرژی.

در برخی زمینه های فرهنگی، برخی از افراد ممکن است تغییرات خلقی خود را با سهولت بیشتری در قالب علائم بدنی (مانند درد، خستگی، ضعف) بیان کنند. با این حال، این علائم فیزیکی به دلیل بیماری دیگری نیست.

علت بروز افسردگی