سلامت نیوز-*ابوذر پرهیزکاری: در زندگی شهری و پرمشغله امروزی مصرف داروها، آنتی‌بیوتیک‌ها، مکمل‌های انسانی و ... جزئی اساسی از زنجیره درمان دردها و بیماری‌ها محسوب می‌شود. عموم مردم با در دسترس بودن دارو و مصرف آن به طور معمول فقط جنبه بی‌خطری و شفابخشی آن را مدنظر قرار می‌دهند؛ در حالی که مصارف بی‌رویه اقلام دارویی می‌تواند بهرغم تسکین درد و بیماری، اختلالات و عوارض بسیاری را در بدن انسان ایجاد کند.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه دنیای اقتصاد، در گذشته‌های نه چندان دور، مردم در مناطق دوردست از شهرها عموما برای درمان دردها و بیماری‌های پیش آمده از گیاهان دارویی و روش‌های سنتی درمان بهره می‌بردند. این روش‌ها اگرچه نیازمند سپری شدن زمان نسبتا طولانی‌ای بودند، اما عوارض و پیامدهای منفی کمتری را بر اندام‌ها و ساختار بدن انسان‌ها برجای می‌گذاشتند. با گذر زمان و پیشرفت علم، صنعت و تکنولوژی، داروهای شیمیایی در کنار داروهای گیاهی پا به عرصه وجود نهادند و به دلیل درمان دردها و بیماری‌ها در موعدی کمتر و با تاثیرگذاری بیشتر، شدیدا مورد استقبال جوامع مختلف قرار گرفتند. این امر تا به جایی ادامه یافته که در زندگی شهری و پرمشغله امروزی مصرف داروها، آنتی‌بیوتیک‌ها، مکمل‌های انسانی و ... جزئی اساسی از زنجیره درمان دردها و بیماری‌ها محسوب می‌شود. عموم مردم با در دسترس بودن دارو و مصرف آن به طور معمول فقط جنبه بی‌خطری و شفابخشی آن را مدنظر قرار می‌دهند؛ در حالی که مصارف بی‌رویه اقلام دارویی می‌تواند بهرغم تسکین درد و بیماری، اختلالات و عوارض بسیاری را در بدن انسان ایجاد کند.
داروی شیمیایی، تیغ تیز دولبه
اگر زمان خیلی کوتاهی را برای تامل و درنگ در اسناد و متون پزشکی و داروسازی تخصیص داده و نگاهی هرچند کوتاه و اجمالی در این عرصه از علم داشته باشیم، متوجه خواهیم شد که اغلب این اسناد و متون داروهای با ترکیب شیمیایی را به مثابه تیغ دو لبه‌ای تلقی کرده‌اند که یک لبه تیز آن متوجه عوامل بیماری‌زا و دردآفرین در بدن انسان‌ها بوده و لبه تیز دیگر آن به علت عدم آگاهی از مصرف صحیح دارو، جان انسان‌ها را مورد تهدید قرار می‌دهد؛ تا جایی که ممکن است منجر به مرگ یا در حداقل شرایط، سبب اختلال در سیستم رفتاری و عملکردی اعضای بدن و مسمومیت‌های دارویی شود. بنابراین، همواره باید در نظر داشت که مصارف ناآگاهانه داروهای شیمیایی می‌تواند پیامدهای ناگواری را به دنبال داشته باشد.
خوددرمانی، چالش پیش‌روی نظام سلامت
با تاملی در آمار و ارقام ارائه شده برای نظام سلامت کشور، به راحتی می‌توان دریافت که میزان تجویز داروها از سوی جامعه پزشکی با توجه به جمعیت کشور و وضعیت همه‌گیرشناسی (اپیدمیولوژیک) بیماری‌ها قرابت و همخوانی ندارد. در واقع، آمار تجویزها توسط پزشکان در قیاس با مراجعات مردمی به داروخانه‌ها برای تهیه دارو بسیار محدود بوده و این امر به خودی خود حکایت از چالش بزرگی در نظام سلامت کشور دارد که با عنوان «خوددرمانی یا مصرف خودسرانه دارو» در سطح جامعه شناخته می‌شود. این مساله مهم، الزاما به معنای مصرف خودسرانه یک داروی صنعتی یا دست‌ساز توسط افراد بیمار بدون نظر پزشک معالج نیست؛ بلکه می‌تواند جنبه‌های دیگری همچون دستیابی به داروهای بدون تجویز متخصص (با نظر اعضای خانواده یا دوستان و آشنایان)، استفاده از داروهای تجویز شده قبلی توسط پزشک در موارد مشابه بیماری یا درد، تقسیم داروهای تجویز شده توسط پزشک برای یک نفر در بین اعضای خانواده و آشنایان، مصرف داروهای اضافی باقی‌مانده در منزل و خودداری از عمل کردن به تجویز داروی اصلی پزشک را نیز شامل شود. به جرات می‌توان گفت ایران یکی از بزرگ‌ترین کشورهای مصرف‌کننده داروهای خانواده آنتی‌بیوتیک، مولتی‌ویتامین و مُسکّن در سطح جهان است و فرهنگ غلط خوددرمانی و تجویز بیش از اندازه دارو توسط پزشکان عمومی، از جمله مواردی هستند که گرایش مردم به این سمت را روز به روز بیشتر می‌کند.
نقش داروخانه‌ها در راستای خودمصرفی دارو
یکی از مهم‌ترین و اصلی‌ترین دلایل مصرف خودسرانه دارو در ایران به نقش داروخانه‌ها در مراجعات بیماران و افراد نیازمند به دارو بازمی‌گردد. داروخانه‌ها در اغلب موارد به سهولت دارو را در اختیار افراد بیمار و نیازمند به دارو قرار می‌دهند. حتی در موارد خاص نیز با اندکی اصرار از سوی مراجعان، افراد شاغل در داروخانه تسلیم این امر می‌شوند. از این رو، این نهاد صنفی بهرغم جایگاه خاصی که در نظام سلامت کشور دارد، در مصرف خودسرانه داروها و خوددرمانی افراد بیمار نقش مهمی را ایفا می‌کند. حتی در بسیاری از مواقع، داروخانه‌ها با در اختیار قرار دادن اقلام دارویی در دسترس بیماران بدون نسخه و تجویز پزشک (گاه از روی دلسوزی‌ها و عواطف انسانی و گاه به دلیل مقاصد اقتصادی و تحقق تارگت‌های فروش) سبب مراجعات متعدد نیازمندان به دارو و شدت گرفتن فرآیند خوددرمانی می‌شوند. شاید علت این امر، نبود یا ضعف نظارت بر فعالیت داروخانه‌ها از سوی سازمان‌های ذی‌صلاح و حتی خود موسسان داروخانه‌ها باشد. اینکه سرانه مصرف دارو در ایران 3 تا 4 برابر مصرف استاندارد جهانی است، تا حد زیادی برگرفته از موارد فوق است. گزارش‌های اخیر معاونت غذا و داروی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی حاکی از آن است که در مجموع حدود 43درصد از مردم کشور به‌صورت خودسرانه دارو مصرف می‌کنند، یعنی از هر 1000 نفر جمعیت ایرانی حدود 430 نفر فرهنگ غیرمنطقی و ناصحیح مصرف خودسرانه دارو را دنبال می‌کنند. افزون بر این، میانگین سطر نسخ اقلام دارویی در دنیا 2 قلم است، درحالی‌که متوسط این شاخص در ایران بین 3 تا 5 قلم دارو است.
دلایل خودمصرفی دارو و مهم‌ترین آن در شرایط فعلی
خودمصرفی دارو در کشور به عنوان یک فرهنگ نابجا و غلط، دلایل متعددی دارد. عواملی نظیر نگهداری دارو در منزل، اعتقاد به بی‌خطر بودن مصرف خودسرانه داروها، نداشتن فرصت کافی برای مراجعه به پزشک، عدم دسترسی به پزشک به خاطر ناتوانی مالی، گرانی ویزیت پزشکان، تحویل دارو بدون تجویز پزشک توسط داروخانه‌ها، بی‌اعتمادی به کیفیت داروها، ترجیح دادن داروهای خارجی به ایرانی، ترس و خجالت از معاینات پزشکی، شلوغی مطب‌ها یا مراکز درمانی، ارزان بودن برخی از داروها، عدم احساس نیاز برای مراجعه به پزشک، تجربه درمان بیماری‌ها و اعتیاد دارویی (در مورد کسانی که با کوچک‌ترین احساس ناراحتی و ناخوشی دارو مصرف می‌کنند) از جمله عوامل ابتدایی یا ساده در راستای مصرف خودسرانه داروها در کشور هستند. بررسی‌ها حاکی از آن است که در بین عوامل فوق، مواردی چون ناتوانی مالی یا مشکلات اقتصادی افراد جامعه، دردسترس بودن و ارزانی برخی از داروها و فروش داروهای بدون نسخه پزشک در داروخانه‌ها از جمله مهم‌ترین موارد در تشدید مساله خودمصرفی یا مصرف خودسرانه اقلام دارویی در کشور هستند. آنچه این روزها با توجه به شرایط اقتصادی کشور و بحران‌های به وجود آمده در بخش اشتغال و درآمدزایی تشدید شده و نظام سلامت را نیز با مشکل مواجه کرده است، ناتوانی مالی و غیرمناسب بودن وضعیت معیشتی مردم برای مراجعه به پزشک و معالجه علمی و اساسی دردها و بیماری‌های آنها تحت پروتکل‌های درمانی است. این امر سبب شده تا افراد جامعه ایرانی فقط در موارد خاص و حاد در مراکز بیمارستانی و مطب‌ها حضور یابند و به وسیله پزشکان معالجه و درمان شوند. هزینه‌های بالای درمانی، هزینه زیاد ویزیت شدن و زمان‌بر بودن پروتکل درمانی توصیه شده توسط پزشکان سبب شده تا اکثریت مردم با درآمد ناچیز به سمت و سوی مصرف خودسرانه داروها روی آورند. بسیاری از دندانپزشکان در سطح پایتخت به عینه اذعان می‌دارند که مردم عموما برای کشیدن دندان‌های خود به دندانپزشکی‌ها مراجعه دارند و بحث ترمیم و خدمات ساخت دندان (ترمیم دندان و زیبایی، ایمپلنت، درمان ریشه، پریو، جراحی، ارتودنسی، ایجاد روکش، عصب‌کشی و...) با کمترین سطح از مشتریان مردمی مواجه شده است. ناگفته نماند که پوشش ضعیف خدمات بیمه‌ای از سوی بیمه‌های درمانی نیز در کاهش مراجعات بیماران به مراکز درمانی و در نهایت، روی آوردن به خودمصرفی اقلام دارویی توسط آنها بی‌تاثیر نبوده است.
اثرات سوء اقتصادی و اجتماعی خودمصرفی دارو
به طور کلی، آمارها و ارقام ارائه شده در توضیحات قبل بیانگر چالشی بزرگ پیش‌روی نظام سلامت کشور است که می‌تواند افزون بر ایجاد اثرات منفی و مخرب بر وضعیت سلامت عمومی کشور، بازار دارویی را نیز دچار اختلال کند. اینکه به یکباره و در آنِ‌واحد داروهایی مانند «فنی‌تویین»، «فاموتیدین»، «فلوکستین»، «کلیندامایسین»، «ریواستیگمین» و ... یا آنتی‌بیوتیک‌هایی مانند «آموکسی‌سیلین»، «سفالکسین»، «کلیندامایسین»، «مترونیدازول»، «آزیترومایسین»، «پنی‌سیلین‌ها» و ... کمیاب می‌شوند و پس از مدتی کوتاه با افزایش قیمت در سطح بازار دارویی کشور ورود می‌کنند، معضلی است که می‌تواند نشات گرفته از مصارف خودسرانه دارو باشد. افزون بر موارد فوق، ضرر مالی ناشی از مصرف بی‌رویه و خودسرانه دارو از یک‌سو و بار مالی ناشی از پیامدها و عوارض مصرف دارو از سوی دیگر، به اقتصاد کشور لطمه و خسارت قابل توجهی وارد می‌سازد. در سطح ملی، مصرف بیش از اندازه دارو سبب واردات بی‌رویه آن به کشور و افزایش هزینه‌های اقتصادی می‌شود. مصرف بی‌رویه و خودسرانه دارو توسط عموم مردم، از نظر اقتصادی برای کشور هزینه‌بر است و همین عامل حرکت به سمت تولید داروهای ژنریک را برای غلبه بر واردات کشور از ممالک دیگر ضروری می‌سازد؛ این امر می‌طلبد تا داروهایی در کشور تولید شوند و مورد استفاده قرار گیرند که با توجه به کیفیت و اثرگذاری بالا در فرآیند درمان دردها و بیماری‌ها، بتوانند نیاز کشور به داروهایی با برندهای خارجی را برطرف کنند. الگو‌برداری از صنعت داروی کشورهایی چون آلمان و کانادا که غول‌های داروسازی دنیا در راستای تولید داروهای ژنریک هستند، می‌تواند بسیاری از مسائل و مشکلات ناشی از کیفیت نامناسب داروها و مصارف خودسرانه آنها را حل و فصل کند. بالا بودن میزان قاچاق دارو و عرضه آن در بازار آزاد (با خارج شدن از داروخانه‌ها و ورود مجدد به سیستم دارویی کشور و همچنین، خرید و فروش با قیمت آزاد) نیز عاملی است که از یک‌سو، سبب ایجاد روابط ناسالم زیادی در بازار دارویی کشور شده و از سوی دیگر، به دلیل در اختیار بودن اقلام دارویی بدون مجوز ولو به قیمت بالا، خودمصرفی یا خوددرمانی برخی از افراد جامعه (به ویژه افراد متمول) را در پی داشته است. باید توجه کرد که قاچاق دارو عامل مهمی در افزایش آمار مصرف دارو در کشور بوده و در رساندن اقلام دارویی پرفروش و پرمصرف به مرزهای خارج از کشور نیز موثر است؛ طی سال‌های اخیر، برخی از افراد به دلیل داشتن رانت از فرصت تخصیص ارز 4200 تومانی به دارو سوءاستفاده و حجم زیادی دارو را به کشورهای همسایه قاچاق کرده‌اند تا در راستای سودجویی با قیمت ارز آزاد به فروش برسانند که این کار آنها به شکل کاذب آمار مصرف داروی کشور را نیز بالا برده است.
راهکارهای کاهش خوددرمانی و مصرف خودسرانه دارو
اینکه «چگونه می‌توان مصرف خودسرانه دارو را در سطح کشور کاهش داد و وضعیت نامطلوب آن در نظام سلامت را مدیریت کرد؟» سوالی است که فعالان عرصه داروسازی و صنعت دارویی کشور به دنبال یافتن پاسخی مناسب برای آن هستند. به نظر می‌رسد مهم‌ترین راهکار برای مقابله با خوددرمانی، کاهش بار اقتصادی وارد آمده بر نظام سلامت کشور از طریق کاهش هزینه‌های درمان (شامل هزینه ویزیت، دارو، آزمایش و ...) است. بیمه همگانی، گسترش پوشش بیمه‌ای مناسب برای داروهای گران‌قیمت، فرهنگ‌سازی و ارائه عوارض خوددرمانی در رسانه‌های همگانی، تعدیل قیمت داروهای ارزان، آموزش مسائل مربوط به فروش دارو به داروخانه‌داران، روی آوردن به طب سنتی، استفاده بیشتر از داروهای گیاهی، نظارت مداوم بر امر توزیع دارو در داروخانه‌ها، افزایش آگاهی پزشکان در رابطه با تجویز منطقی داروها، افزایش کیفیت داروهای تولید داخل و تدوین برنامه‌های آموزشی موثر برای افزایش آگاهی و ارتقای نگرش و عملکرد افراد با استفاده از روش‌ها و وسایل آموزشی مختلف می‌توانند در راستای منطقی کردن مصارف داروها و مقابله با معضل خوددرمانی در کشور راهگشا باشند. افزون بر این، مبارزه با قاچاق و عرضه دارو در بازار آزاد کشور که در نهایت منجر به افزایش خودمصرفی داروها می‌شود، تنها به کمک ایجاد پرونده‌های الکترونیک نسخه‌نویسی برای بیماران در مراکز بیمارستانی و داروخانه‌ها امکان‌پذیر است. حذف ارز یارانه‌ای 4200 تومانی نیز به شرط همکاری همه‌جانبه سازمان‌های بیمه‌گر و عدم تحمیل فشار اقتصادی ناشی از افزایش قیمت داروها به مردم، می‌تواند در این رهگذر کارساز باشد.
*مشاور اجرایی و مدیر آموزش و تعالی بهستان پخش
نظر شما