سلامت نیوز: سال‌هاست که بیماری‌های غیرواگیر (NCDs) در سراسر جهان در حال افزایش هستند و کشورهای جهان برای افزایش درک خود از بیماری‌های غیرواگیر تلاش می‌کنند تا راهبردهای مدیریت (کنترل و بهبود خدمات در سطح مراقبت‌های اولیه) آن را توسعه دهند.

به گزارش سلامت نیوزبه نقل از ایسنا، افزایش موارد بیماری‌های غیرواگیر در سراسر جهان باعث شده تا این بیماری در فقیرترین کشورها به‌عنوان اولویت بهداشت عمومی قرار گیرد. بسیاری از بیماری‌های مزمن، مانند بیماری‌های قلبی عروقی، دیابت، بیماری‌های مزمن تنفسی ازجمله آسم و برخی از سرطان‌ها با دارو قابل کنترل هستند و از طریق سیستم‌های بهداشتی اولیه قوی می‌توانند عمر را افزایش دهند. با این حال، بسیاری از افراد مبتلا به بیماری‌های غیر واگیر در کشورهای کم‌درآمد برای تشخیص زودهنگام، موثر و دسترسی به داروهای مورد نیاز خود تلاش می‌کنند.

به گزارش ویفروم،هزینه بیشتر و دسترسی کمتر، موضوعی مهم در این زمینه است. نتایج بررسی در بیش از ۴۰ کشور نشان داده است که دسترسی به داروهای عمومی برای درمان بیماری‌های مزمن در بخش دولتی و خصوصی، به‌طور کلی از داروهای بیماری‌های حاد دشوارتر است. قیمت این داروها در بسیاری از کشورها بسیار بیشتر از قیمت‌های واقعی است در نتیجه بیماران با مشکلاتی مواجه هستند و اگر دولت‌ها بتوانند داروهای با کیفیت را با قیمتی مقرون‌به‌صرفه تهیه کنند، بدیهی است که این امکان را برای گسترش خدمات و درمان برای بخش وسیع‌تری از مردم ایجاد خواهند کرد.

راهکار تدارکات تجمیعی به دنبال تجمیع تقاضای بازار و افزایش شفافیت تقاضاست. این امر می‌تواند تولیدکنندگان را برای ورود آسان به بازار و خریداران را از قدرت مذاکره بیشتر برای اطمینان از کیفیت و تضمین عرضه با قیمت مناسب برخوردار کند. در اصل، خرید یکپارچه می‌تواند هزینه‌های معاملات را کاهش داده، بازارهای تجزیه شده را تجمیع کرده و امکان جمع‌آوری دقیق‌تر اطلاعات بازار را فراهم آورد.

برخی از طرح‌های تدارکاتی تجمیعی، دسترسی به داروهای بیماری‌هایی مانند ایدز یا اچ‌آی‌وی (HIV,AIDS) و مالاریا را به ویژه در کشورهای با درآمد پایین و متوسط بهبود بخشیده است. به‌عنوان مثال، مکانیزم تدارکات جمع‌آوری شده از سوی صندوق جهانی تنها در سال ۲۰۱۹، حدود یک میلیارد دلار سفارش را مدیریت و خدمات‌رسانی به ۶۳ کشور جهان و ۱۷۴ میلیون دلار صرفه‌جویی  در هزینه‌های درمان و تشخیص بیماری‌هایی مانند ایدز و مالاریا شده است اما بهبود دسترسی به داروهای NCD آسان نیست و داروهای بسیار بیشتری برای بیماری‌های غیرواگیر (به استثنای سرطان) و تولیدکنندگان بیشتری نیاز است.

رقابت در سطح جهانی و منطقه‌ای می‌تواند قیمت‌ها را کاهش و کارآیی را افزایش دهد اما وقتی به تعداد تولیدکنندگان ثبت‌شده در کشورها نگاه می‌کنید، ساختار بازار تغییر می‌کند. برای برخی از داروها، تولیدکننده بسیار و برای برخی تولیدکننده اندک ثبت شده‌اند. در نهایت، بازار به دلایل متفاوتی (مرتبط با تقاضای محلی و ظرفیت و سیاست‌های خرید) در حال شکست است و به راهکارهای مختلف نیاز است که از کشوری به کشور دیگر تغییر می‌کند. تدارکات دسته جمعی داروهای NCD نیز به دلیل کمبود منابع دچار مشکل می‌شود.

گردهم آوردن بازارها به این معناست که دولت‌ها یا اهداکنندگان می‌توانند از طریق کوپن یا برنامه‌های تلفن همراه به خرید داروهای افراد فقیر یا فاقد بیمه کمک کنند. سازمان‌ها نیز می‌توانند بر رعایت و توانمندسازی اعضاء خود برای استفاده از مدل جدید با دانش و ابزار کمک کنند.
شایان‌ذکر است که راهکار این چالش‌ها در زمان طولانی، مقیاس بزرگ و بخش دولتی و خصوصی نتیجه می‌دهد.