سلامت نیوز:در حالی سالگرد گرامیداشت قربانیان شیمیایی سردشت را برگزار می‌کنیم که هنوز نتوانسته‌ایم برای احقاق حقوق جانبازان شیمیایی اقدامی عاجل انجام دهیم.
به گزارش سلامت نیوز،حسین احمدی‌نیاز/ وکیل دادگستری در روزنامه قانون نوشت: در جریان جنگ عراق علیه ایران حجم وسیعی از قربانیان جنگ اعم از کودکان، زنان و افراد سالخورده و همچنین نظامیان و شهروندان مدنی را قربانیان شیمیایی تشکیل می‌داد. به این معنا که در طول هشت سال جنگ تحمیلی عراق علیه ایران رژیم بعث عراق به انحای مختلف علیه جبهه‌های جنگ و شهرها و روستاهای مختلفی از ایران و حتی داخل خود عراق همانند حلبچه از جنگ‌افزارهای غیرمتعارف شیمیایی استفاده کرد. از سردشت گرفته تا زرده در کرمانشاه تا کانی‌دینار در مریوان و همچنین مناطق دیگری از ایران مورد آماج حملات ناجوانمردانه رژیم بعث عراق قرار گرفت. به رغم گسترش این حملات و تعدد قربانیان جنگ و با وجود گذشت مدت زمان زیادی از پایان جنگ هنوز نتوانسته‌ایم با تصویب قانونی مناسب و جامع نسبت به احقاق حقوق این جانبازان اقدامی انجام دهیم. شهر سردشت در هفتم تیرماه ۱۳۶۶ مورد آماج حملات ددمنشانه رژیم بعث قرار گرفت. ماحصل این حمله شهید شدن تعداد زیادی از شهروندان مدنی و مجروح شدن خیل عظیمی از ساکنان این شهر شد که هنوز قربانیان آن زجر می‌کشند و هر روز بر آمار شهدا افزوده می‌شود اما ما برای احقاق حقوق این قربانیان چه اقدامی انجام داده‌ایم؟
مجلس شورای اسلامی با گذراندن و تصویب قانونی صرفا بنیاد شهید را مسئول رسیدگی به احقاق حقوق جانبازان شیمیایی در مراجع ملی و بین‌المللی دانست اما این امر مهم تا به امروز پیشرفتی نداشته و اقدام خاصی برای احقاق حقوق این قربانیان در مراجع ملی و بین‌المللی صورت نگرفته است. در جریان این بمباران دو مجرم وجود دارد. اول رژیم بعث عراق که دولت عراق مسئول جبران خسارات وارده به قربانیان است که طبق قطعنامه ۵۹۸ و سایر اسناد بین‌المللی ملزم و مکلف به جبران خساراتی کلی به ایران است که تا کنون ریالی از این دولت برای این قربانیان دریافت نشده است. اما مجرم دوم مسببان و کسانی هستند که به رژیم بعث عراق کمک کردند و تجهیزات شیمیایی فروختند تا زرادخانه شیمیایی آن رژیم تکمیل و علیه شهروندان ایرانی استفاده شود که در این زمینه نیز جز اقامه یک دعوی در دادگاه هلند اقدام دیگری صورت نگرفته است. دادستان هلند برای کشف حقیقت و تکمیل پرونده به ۱۶ کشور جهان مسافرت کرد، بازدیدی از شهر سردشت داشت و با قربانیان آن نیز صحبت كرد اما ما به اندازه دادستان لاهه هلند نتوانستیم نسبت به این میزان تحقیقات برای محکومیت مسببان و کسانی که به صدام کمک کردند اقدامی انجام دهیم. متاسفانه بنیاد شهید به این وظیفه قانونی خود عمل نکرده و تاکنون خساراتی از مسببان برای این قربانیان اخذ نشده است. واقعیت مسئله این است که رژیم عراق به تنهایی قادر به این امر نبود لذا ما با نابودی رژیم بعث عراق در پیگیری این مسئله کوتاهی كرده و موضوع را به امان خدا رها کرده‌ایم.
هنوز جانبازان شیمیایی سردشت از عذاب جراحت شیمیایی رنج می‌برند و ما ساکت نشسته‌ایم. از دیگر سو سردشت همان سردشت سال ۱۳۶۶ است که هیچ توفیری در عمران و توسعه آن شهر شاهد نبوده‌ایم لذا می‌طلبد تا به جای برگزاری یک مراسم رسمی که هیچ دستاوردی ندارد اقدام عملی برای احقاق حقوق جانبازان شیمیایی سردشت در مراجع ملی و بین‌المللی داشته باشیم و از دیگر سو دولت جمهوری اسلامی ایران تلاش نماید تا برای نشان دادن به جهانیان که ایران قربانی سلاح‌های شیمیایی شده است همانند هیروشیما و ناکازاکی سردشت را به عنوان شهر صلح و دوستی انتخاب و برای داشتن چنین خصیصه‌ای در این شهر ضرورت رسیدگی به احقاق حقوق این عزیزان و توسعه و عمران این شهر گام برداریم.
نظر شما