به گزارش سلامت نیوز به نقل از مهر، عضو شورای مرکزی خانه پرستار، با انتقاد شدید از تعارض منافع و رانت‌های مالی در ساختار نظام سلامت، هشدار داد که ادامه این روند، پرستاران را فرسوده، بی‌انگیزه و از چرخه خدمت‌رسانی مؤثر خارج خواهد کرد. سیدعباس کشفی، رئیس خانه پرستار تهران، در گفت‌وگویی صریح با خبرنگار مهر گفت: نظام سلامت، جایی است که باید اخلاق، علم و انسانیت در کنار هم معنا پیدا کنند، اما تعارض منافع این ساختار را از درون دچار پوسیدگی کرده است.

کشفی تصریح کرد: ساختار تصمیم‌سازی وزارت بهداشت سال‌هاست در انحصار حلقه‌ای از افراد محدود، عمدتاً پزشک‌محور و نه سلامت‌محور، قرار دارد. این مسئله باعث بی‌عدالتی در توزیع منابع، نادیده گرفتن اعضای دیگر تیم درمان به‌ویژه پرستاران، و تسلط رانت‌های پنهان شده است.

او با اشاره به فشار جسمی و روانی شدید وارد بر پرستاران گفت: در حالی‌که پرستار شب تا صبح بالای سر بیمار ایستاده، هنگام تقسیم منابع و مزایا، انگار اصلاً وجود ندارد. این بی‌عدالتی به وضوح در ماجرای وعده «فوق‌العاده خاص» دیده شد؛ وعده‌ای که به دلیل تعارض با منافع برخی گروه‌ها یا اجرا نشد، یا ناقص ماند، یا در بوروکراسی گم شد.

کشفی نتیجه این وضعیت را چنین شرح داد: فرسودگی شدید جسمی و روانی پرستاران، مهاجرت گسترده نیروی انسانی توانمند، و کاهش انگیزه نسل جوان برای ورود به حرفه پرستاری، که نهایتاً به افت کیفیت خدمات درمانی و آسیب مستقیم به مردم منجر شده است.

او ادامه داد: پرستاری که از تبعیض رنج می‌برد و امیدی به آینده شغلی ندارد، دیگر نمی‌تواند همان فرشته نجات بالای سر بیمار باشد. در این شرایط، پرستار تنها به کارمندی خسته تبدیل می‌شود که منتظر پایان شیفت است؛ این دقیقاً همان نقطه‌ای است که سلامت جامعه دچار سقوط می‌شود.

در پاسخ به این سوال که آیا راهی برای نجات باقی مانده، کشفی پاسخ داد: اگر بخواهیم، بله. اصلاح ساختار تصمیم‌گیری در وزارت بهداشت با حضور واقعی نمایندگان پرستاران، اجرای کامل فوق‌العاده خاص، شفاف‌سازی نظام پرداخت، مقابله جدی با رانت‌ها و بازنگری نگرش فرهنگی نسبت به پرستار، از گام‌های حیاتی نجات هستند.

او تأکید کرد: جامعه باید بداند که پرستار تنها نیروی اجرایی نیست؛ پرستار ستون مراقبت است، ستون خاموش سلامت که بی‌توجهی به آن، به فروپاشی کل نظام درمان منجر خواهد شد.

کشفی در پایان گفت: اگر وجدان انسانی جای خود را به منافع صنفی بدهد، دیگر نباید از سلامت جامعه انتظار پایداری داشت. تصمیم‌ساز باید از دل میدان بیاید، وگرنه صدای درد را نخواهد شنید. فراموشی پرستار، یعنی فراموشی آینده سلامت ایران.