به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسنا، "الن کارلین"، متخصصی که در دانشگاه جرج تاون در خصوص بیماریهای مشترک بین انسان و حیوانات مطالعه میکند، معتقد است: «بیماری آبله میمونی میتواند از طریق نیش حیوان، وجود یک خراش، ترشحات مایع بدن، مدفوع و یا مصرف گوشتی که به اندازه کافی پخته نشده است، منتقل شود.»
اگرچه اولین بار در سال ۱۹۵۸ میلادی این بیماری در میمونهای آزمایشگاهی کشف شد و به همین مناسبت نام ویروس آبله میمونی به آن اطلاق شد ولی متخصصان بر این باورند که جوندگان ناقل اصلی آبله میمونی در طبیعت هستند و مناطقی از آفریقای مرکزی و غربی به ویژه در مناطق نزدیک به جنگلهای پرباران استوایی که عمدتا زیستگاه سنجابها و موشهای صحرایی هستند، بهعنوان مکان های بالقوه ناقل این بیماری شناسایی و معرفی شدهاند.
دکتر کارلین میگوید: این ویروس به احتمال زیاد، برای مدتهای بسیار مدیدی در این جمعیتهای حیوانی بروز و بین این حیوانات در گردش بوده است.
اولین انسان مبتلا به آبله میمونی در سال ۱۹۷۰ میلادی و در جمهوری دموکراتیک کنگو شناسایی شد. از آن زمان تاکنون، این ویروس به طور دورهای باعث شیوع بیماری در مقیاس هایی کوچک شده است، مواردی در حدود کمتر از چند صد بیمار که عمدتا هم دامنه نفوذ و گسترش این بیماری محدود به ۱۱ کشور آفریقایی می شد.
چرخه انتقال و گسترش بیماری به سایر قارهها به این شکل بوده که ویروس در مواردی معدود و توسط مسافران، خواه مسافران انسان بوده اند و خواه حیوان مبتلا، به سایر کشورها منتقل گردید و سپس ویروس به شکل چرخشی بین حیوانات اهلی و صاحبان آنها و سایر افراد در گردش و انتقال بوده است.
دکتر ون کرخوف، متخصصی دیگر معتقد است: «انتقال ویروس آبله میمونی از انسان به انسان بسیار نادر و بعید است. انتقال این بیماری صرفا از طریق تماس فیزیکی و جسمی کاملا نزدیک اتفاق می افتد و از این منظر با راهها و شیوه های انتقال کووید کاملاً متفاوت است.»
به گزارش یورونیوز، کارشناسان سازمان جهانی بهداشت (WHO) ولی فعلا بر این باورند که لمس کردن و دست زدن به فرد بیمار و یا استفاده از اقلام مشترکی همچون رختخواب و لباس آلوده و همینطور قرار گرفتن در معرض قطرات و ترشحات حاصل از عطسه یا سرفه از جمله راههای سرایت بیماری آبله میمونی است.
نظر شما