سلامت نیوز:مشکلات ریز و درشت کشور به اندازه‌ای است که باعث شده تا صدای معلولان و درخواست‌های آنها در هیاهوی مسائل و مشکلات عدیده کمتر شنیده و دیده شود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه همشهری ،در این میان، قانون حمایت از حقوق معلولان نیز هنوز به‌طور کامل و جامع اجرایی نشده تا شاید با اتکا به آن بتوان برخی مسائل این گروه از افراد جامعه را حل و فصل کرد. رئیس‌جمهور روز گذشته در پیامی با گرامیداشت روز جهانی معلولان، تأکید کرد که «دولت تمام اهتمام و حمایت همه‌جانبه‌خود را از افراد دارای معلولیت به عمل می‌آورد و تلاش می‌کند تا با تامین منابع اعتباری قانون حمایت از حقوق معلولان، بستر مناسبی برای عمل‌کردن مفاد این قانون مهیا کند.»
بااین وجود، برخی سنگ‌اندازی‌ها که بر سر راه اجرای این قانون وجود دارد و کسری بودجه که تمام کشور را در‌برگرفته، باعث شده تا منابع لازم برای اجرای این قانون در اختیار سازمان بهزیستی کشور قرار نگیرد. همشهری در آستانه 12آذر، روز جهانی معلولان گفت‌وگویی را با تعدادی از معلولان درباره مشکلات زندگی و کمبودهای حمایتی انجام داده که در ادامه می‌خوانید.
مسئولان وعده می‌دهند اما عمل نمی‌کنند
مهدیه، دختر 36ساله معلولی است که سال‌هاست با ویلچر همنشین شده و فقط توانایی حرکت‌دادن یکی از دستانش را دارد. او از وضعیت نامناسب اشتغال معلولان و وضعیت بد معیشتی آنها و اوضاع نامساعد حمل‌ونقل گلایه‌ها دارد. وی می‌گوید: تعداد خودروهای سامانه حمل‌ونقل معلولان بسیار کم و مشترکانی که درخواست استفاده از این خودروها را دارند، زیاد است.
یکی از مشکلاتی که ما با این سامانه داریم، این است که این خودروها فقط به افرادی که نیاز درمانی دارند، سرویس می‌دهند و برای بقیه موارد باید از تاکسی استفاده کنیم که برای معلولانی مثل من که از ویلچر استفاده می‌کنیم هم استفاده از تاکسی بسیار سخت است.
رستگار ادامه داد: برای اینکه بتوانیم از همین خدمات هم استفاده کنیم، باید 2روز قبل درخواست رزرو خودرو را بدهیم و معمولا 24ساعت بعد از ثبت درخواست به ما اطلاع‌رسانی می‌شود که خودرو برایمان رزرو شده است یا نه، اما اگر معلولی نیاز اورژانسی به درمان داشته باشد، نمی‌تواند از خدمات این خودروها استفاده کند.
مهدیه با اشاره به مستمری 108هزار تومانی که از بهزیستی دریافت می‌کند، می‌گوید: بسیاری از معلولان ضایعه نخاعی و معلولان شدید حرکتی و جسمی نیاز به تهیه وسایل بهداشتی دارند که ماهانه هزینه بالایی را به آنها تحمیل می‌کند و مستمری دریافتی از بهزیستی کفاف خرید این وسایل را نمی‌دهد. وی با بیان اینکه از 10سال قبل تا‌کنون به‌دنبال دریافت ویلچر برقی از سازمان بهزیستی است، گفت:
وضعیت نامساعد اقتصادی باعث شده تا بسیاری از معلولان توانایی خرید ویلچر و تجهیزات کمک‌توانبخشی را نداشته باشند.مهدیه با گلایه از عدم‌مناسب‌سازی شهر برای تردد معلولان و افراد کم‌توان نیز می‌گوید: درخصوص مناسب‌سازی‌‌کردن شهر وعده‌های زیادی از سوی مسئولان داده شده اما کمتر به آن عمل شده است، معلولان برای رفتن به بوستان‌ها مشکل دارند.
شهرداری برای اینکه مانع ورود موتور‌سیکلت‌ها به داخل بوستان‌ها شود، ورودی بوستان‌ها را مانع گذاشته و همین موانع باعث می‌شود تا فردی مثل من که ویلچر‌نشین است نیز نتواند از امکانات بوستان‌ها استفاده کند. بسیاری از مراکز تجاری و ساختمان‌های پزشکان هم همین مسئله را دارند و برای معلولان قابل تردد نیستند.وی ادامه داد:
همین مشکل را من در مقابل در منزلمان هم دارم؛ در فاصله 10قدمی در خانه ما جوی آب قرار دارد که من اگر قرار باشد با ویلچر از آنها عبور کنم، حتما چرخ‌های ویلچرم داخل جوی آب می‌افتد و امکان حرکت نخواهم داشت. زمانی هم که روی جوی آب پل فلزی گذاشته بودیم- قبل از اینکه بارها و بارها سرقت شود- رانندگانی بودند که خودروی خود را جلوی پل پارک می‌کردند و همین کارشان باعث می‌شد تا من نتوانم از منزل بیرون بیایم.
واگذاری مسکن به معلولان رپورتاژ خبری است
بهروز، مبتلا به بیماری دیستروفی است و در نوجوانی به این بیماری مبتلا شده و سال‌هاست همنشین ویلچر است. وی که از یک خانواده 7معلولی است، می‌گوید: هیچ‌گونه حق پرستاری به والدین من که از فرزندان معلولشان پرستاری می‌کنند، پرداخت نمی‌شود، ضمن اینکه بیمه توانبخشی نیز نداریم.
نصب بالابر نیز از نیازهای اساسی بسیاری از خانواده‌های دارای معلول است که متأسفانه این وسیله کاربردی را باید با هزینه گزاف از بازار آزاد تهیه کنند.وی با اشاره به اینکه خبرهای واگذاری مسکن به معلولان بیشتر رپورتاژ خبری است تا واقعیت، می‌گوید: برای خانوارهای دارای 2معلول بهزیستی 30میلیون تومان هزینه پرداخت می‌کنند و مابقی هزینه مسکن را خانواده باید تقبل کنند که این هزینه را کمتر خانواده‌ای می‌تواند تهیه کند. ضمن اینکه خانه‌هایی که درباره آنها صحبت می‌شود در مسکن مهر قرار دارد و از مراکز درمانی و بهداشتی دور است.
به گفته بهروز، سختی حمل‌ونقل در شهر یکی از مسائلی است که معلولان با آن دست و پنجه نرم می‌کنند. به غیر از ایستگاه‌های بی‌آر‌تی که گفته می‌شود همه آنها مناسب‌سازی شده‌اند، مابقی ایستگاه‌های اتوبوس مناسب‌سازی نشده‌اند، حتی برخی از ایستگاه‌هایی که گفته می‌شود مناسب‌سازی شده نیز استاندارد نیستند و معلولان نمی‌توانند به‌راحتی به آنها دسترسی داشته باشند.
ما هم شهروند همین شهریم
سمیه، از سال 85 مبتلا به ام‌اس شده و از سال89 ناچار به استفاده از ویلچر شده است. او با بیان اینکه از سال89 تا‌کنون تنها یک‌بار توانسته وسایل کمک توانبخشی از بهزیستی دریافت کند، می‌گوید: همان سال اول یک ویلچر از بهزیستی گرفتم و با وجود اینکه دوباره برای دریافت ویلچر تقاضا داده‌ام، اما چندین‌بار که پیگیری کردم، به من گفتند که بودجه نداریم و نتوانسته‌ایم وسایل توانبخشی را خریداری کنیم.
وی می‌گوید: من به‌دلیل شرایطی که دارم، برای داخل منزل باید یک ویلچر که با آن بتوانم کارهایم را انجام دهم و با آن به حمام بروم، داشته باشم و یک ویلچر هم باید برای بیرون از خانه داشته باشم که ناچارم این دو ویلچر را با هزینه شخصی خودم خریداری کنم. ویلچری که سازمان بهزیستی به من داد، خیلی بی‌کیفیت بود و 2سال هم نتوانست مهمانم باشد و از بین رفت.
ویلچر برقی قبلا یک‌و‌نیم میلیون تومان بود که با گرانی‌ها قیمت آن به 17، 18میلیون تومان رسیده و قیمت باطری آن فقط یک‌و‌نیم میلیون تومان است؛ الان قیمت یک ویلچر معمولی به 8میلیون تومان رسیده است.سمیه ادامه داد: نخستین مشکلی که معلولان ویلچری با آن مواجه هستند، دسترسی‌های سخت شهری است؛ یعنی اگر معلولان خودروی شخصی نداشته باشند، نمی‌توانند با وجود موانع و مشکلاتی که در معابر وجود دارد، به‌راحتی تردد کنند.
خیلی از اماکن مناسب‌سازی‌‌نشده، بسیاری از سازمان‌ها و نهادها و ساختمان‌های پزشکان و مراکز تجاری هم رمپ ورودی ندارند. وی با بیان این جمله که ما هم شهروند این شهر هستیم، ادامه داد:
یکی دیگر از مشکلات ما بی‌توجهی رانندگان وسایل نقلیه به تابلوهای پارک مخصوص معلولان است، بارها پیش آمده که زیر این تابلوها خودروهای غیرمعلول پارک کرده‌اند و من ناچار شده‌ام برای پیدا‌کردن جای پارک سختی زیادی را متحمل شوم. یک‌بار در شیب خیابان با ویلچر سر خوردم و پایم به لاستیک یک ماشین گرفت و ناخن پایم کاملا کنده شده، برای درمان به 4درمانگاه و مرکز درمانی مراجعه کردم اما چون جای پارک معلولان را دیگر رانندگان اشغال کرده بودند، نتوانستم به سرعت برای درمان پایم که خونریزی داشت، بروم.سمیه ادامه داد:
ما از مترو هم نمی‌توانیم استفاده کنیم. برخی ایستگاه‌های مترو آسانسور دارند و برخی ندارند و برای ما قابل استفاده نیستند. مسئله بعدی این است که ایستگاه‌های بی‌آر‌تی اگر‌چه مناسب‌سازی شده‌اند، اما متاسفانه در برخی ایستگاه‌ها شاهد این هستیم که دستگاه کارتخوان را در وسط ورودی رمپ قرار داده‌اند و به همین علت ما با ویلچر نمی‌توانیم وارد ایستگاه شویم. برخی راننده‌های این اتوبوس‌ها هم اتوبوس را با فاصله از ایستگاه نگه می‌دارند و امکان اینکه رمپ داخل اتوبوس به ایستگاه برسد، وجود ندارد و معلولان ناچارند با سختی وارد اتوبوس شوند و یا منتظر اتوبوس بعدی بمانند.
شهرها مناسب زندگی معلولان نیست
کامران عاروان، معلول جسمی و حرکتی است که از کودکی بر اثر ابتلا به بیماری فلج اطفال ناچار شده تا از وسایل کمک‌توانبخشی استفاده کند. عاروان چند‌سالی است که مدیرعامل جامعه معلولان ایران شده و به‌خوبی با مسائل و مشکلات معلولان آشنایی دارد. او با اشاره به اینکه مشکلات معلولان چند‌وجهی است، می‌گوید:
معلولان در همه حوزه‌های زندگی از حوزه اجتماعی و فرهنگی گرفته تا مشکلات اقتصادی و معیشتی و حتی مسائلی که مربوط به اجرا‌نشدن قوانین و مقررات مرتبط با معلولان می‌شود، مشکل دارند، چرا‌که همه این موارد با یکدیگر در ارتباط هستند و نمی‌توان گفت که مشکل معلولان مربوط به یک یا دو حوزه خاص است.
وی ادامه داد: ما یکی از مشکلاتمان این است که بحران‌های بیرونی در جامعه اجازه نمی‌دهد حرف‌ها و درخواست‌های معلولان در اولویت کار مسئولان قرار بگیرد. همینطور موانع و مشکلاتی که در جامعه وجود دارد، به یک معلول اجازه نمی‌دهد تا توانمندی و استعداد آن معلول در جامعه شکوفا شود و راه‌حل این مسئله برداشته‌شدن تمام مشکلات پیش‌روی معلولان است.عاروان ادامه داد: متأسفانه مسئله اشتغال یکی از مسائل مبتلا‌به معلولان است و بیشتر از 40درصد معلولان در سن کار، بیکار هستند.
برای حل این مسئله بخش خصوصی باید وارد میدان شده و دولت از این بخش تشویق‌های حمایتی به عمل آورد تا اشتغال معلولان بتواند پایدار‌تر شود.به گفته مدیرعامل جامعه معلولان ایران، مناسب‌سازی‌‌نشدن شهرها از مشکلات عدیده‌ای است که معلولان با آن دست به گریبان هستند. شهرسازی‌های ما روی اصول و مدرن نیست و دسترسی افراد معلول به بسیاری از نقاط شهر با مشکل روبه‌روست.وی ادامه داد:
متأسفانه یک برنامه جامع و فراگیر برای مناسب‌سازی شهر وجود ندارد، اگر‌چه مناسب‌سازی در سال‌های اخیر در دستور کار سازمان‌های مرتبط قرار گرفته اما به‌صورت پراکنده بوده و در برخی مواقع هم شاهد این هستیم که این مناسب‌سازی‌‌ها براساس استانداردهای بین‌المللی نیست.عاروان گفت: متأسفانه برخی رمپ‌هایی که ساخته می‌شود، اصولی و استاندارد نیست و معلولان نمی‌توانند از آن استفاده کنند.
این در حالی است که مناسب‌سازی باید تبدیل به یک امر یکپارچه و به هم متصل شود و یک نقشه راه برای انجام این اقدام ضروری وجود داشته باشد.وی با بیان اینکه این مشکلات و معضلات در محلی که برای معلولان جشن روز معلولان برگزار می‌شود نیز وجود دارد، گفت:
عمق فاجعه زمانی مشخص می‌شود که یک سالن مناسب‌سازی‌‌شده برای معلولان در پایتخت وجود ندارد و سالن‌هایی که برای جشن روز معلولان رزرو می‌شود نیز مناسب ورود معلولان نیست، رمپ و شیب‌های تند خطرناک و غیراستاندارد از مهم‌ترین مسائلی است که در این سالن‌ها مشاهده می‌شود و حتی روز جهانی معلولان و حضور آنها در این سالن‌های مناسب‌سازی‌‌نشده می‌تواند روزی خطرناک برای آنها تلقی شود.
نظر شما