سلامت نیوز : اگر شما هم مثل ما از لاغری مزمن رنج می برید و هر لباسی که می پوشید برای پدرتان محسوب می شود و آنقدر لاغر و سبکید که بادهای پاییزی به راحتی قادر به معلق کردن شما در هوا هستند... اگر هر کس که شما را از بغل نگاه می کند، با مانیتور فلت اشتباهتان می گیرد، اگر برای پیدا کردن پیراهن سایز زیر اسمال که برایتان گشاد نباشد با مشکل مواجه می شوید... اگر مردم در ایستگاه اتوبوس شما را به میله تابلوی ایستگاه و در خود اتوبوس با میله های تعبیه شده برای گرفتن دست، اشتباه می گیرند، اگر به راحتی قادرید از لای میله های حفاظ پنجره خانه تان وارد آن شوید... اگر برای ثابت ماندن در جای اولیه و نیفتادن شلوارتان، همیشه مجبورید با یک دست آن را بچسبید یا از طناب و کش برای ثابت نگه داشتن آن کمک بگیرید، اگر بدن شما متشکل از چهار عدد استخوان و یک روکش پوستی است و هیچ کس در سر گذر و خیابان به شما توجه نمی کند و زورتان به کسی نمی چربد و کلا دور بازوهایتان اندازه جفت ران پای مورچه است و می خواهید خیلی زود یک کوه عضله شوید و به قول بدنسازها تیکه و پاره شوید به شما توصیه می کنیم دل به دل ما دهید و مطلب زیر را بخوانید.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مجله تماشاگر ؛ چند سالی بود که نگارنده قصد داشت از شنبه ورزش بدنسازی را استارت بزند و برای خودش گولاخی بشود تا هیچکس جلودارش نباشد. برای همین از مرحله آخر شروع کرد به نحوی که یکراست از مسابقات قهرمانی استان تهران سردرآورد، البته به عنوان تماشاگر نه غول مرحله آخر!

مسابقات قهرمانی تهران در رشته پرورش اندام جمعه چند هفته پیش در سالن قیانوری واقع در نازی آباد، سر خانی آباد برگزار شد. با هر مشقتی بود خودمان را به محل برگزاری مسابقات رساندیم. از جلو در ورودی هر چه می دیدم در قالب یک شگفتی برایمان محسوب می شد. هیکل ها در حد «هالک»، شخصیت معروف هالیود بود. تازه اینها که ما می دیدیم تماشاگران بودند. خدا حفظ کنند شرکت کنندگان محترم را. هر ورزشکاری که وارد محوطه می شد اغغلب با یک دسته بدنساز کار بود که با ماشاءالله هزار ماشاءالله همراهی اش می کردند.

غربیلک رنگ

حس کاسبی و بیزینس منی بعضی از این هموطنان مان آنقدر قابل تقدیر است که بعضی وقتا حس می کنی استیو جابز حقشان را ضایع کرده. جلوی در ورودی سالن بازار خرید و فروش اسلیپ، رنگ و غربیلک بد جوری گرم بود به طوری که جلوی در با غربیلک رنگت می کردند که یک راست بروی برای مسابقه. هزینه اسلیپ هم جداگانه محاسبه می شد.

کنترل بلیت توسط زامبی ها

اگر قصد داشتید برای دیدن مسابقات وارد سالن شوید حتما باید با زبان خوش بلیت می خریدید در غیر اینصورت با کلمه «بزن بغل بینم!» کنترل کنندگان بلیت مواجه می شدید. مدتی جلوی در ایستادیم تا شرایط را بسنجیم ببینیم راه دارد از دادن هفت هزار تومان پول زور شانه خالی کنیم و مجانی مسابقات را از نزدیک ببینیم، که شاهد صحنه هایی بودیم که خودمان ترجیح دادیم راه منزل را انتخاب کنیم و بی حاشیه از دیدن مسابقات انصراف دهیم. دلیل این کار هم زمانی برایمان به یقین تبدیل شد که چند جوانی که همگی «چ» شان می زد و اغلب سر و صورتشان با دفتر نقاشی برابری می کرد و مصر بودند بدون بلیت (یا همان مرامی خودمان) برای دیدن مسابقات وارد سالن شوند، با این جمله کنترل کننده بلیت روبرو شدند: «همینه که هست».

دیالوگ هایی که بین کنترل کننده بلیت و چند جوان مطرح شد:

کنترل کننده بلیت: پول بده بلیت بخر، بلیت نداری هم بزن بغل.

تماشاگر گولاخ: شما بیا من کارت دارم.

کنترل کننده بلیت: ها؟

تماشاگر گولاخ: شاید درست نباشه، پول نداشته باشیم.

کنترل کننده بلیت: همینه من فقط بلیت می شناسم.

البته لازم به ذکر است کنترل کنندگان بلیت هم خودشان از شش جیب پوشان خفن بودند.

خلاصه به هر مشقتی بود با آشنابازی و تلفن زدن به بچه های بالا (بالای سکوها) اومدن دنبال ما.

وی آی پی نگو بلا بگو

کدوم وی آی پی؟ دلتون خوشه؟ وسط سالن چندتایی صندلی چیده بودند هر کسی هم که فکرش را بکنید از کانال های مختلف آمده بود داخل قسمت میهمانان ویژه؛ درست همانطور که ما از آنجا سردرآورده بودیم. نکته قابل توجه در محل اسکان ما حضور قهرمانان اسبق این رشته بود که حالا شاگردانشان را بالای سکوی مسابقات فرستاده بودند و اغلب بغل گوش ما نکاتی را در قالب درست فیگور گرفتن شان به آنها یادآور می شدند. این داد و فریادها به قدری بلند بود که سالن مسابقات را می لرزاند هر چند که خودشان فکر می کردند دارند خیلی ملایم و با صدای غیر خش دار نکته های فنی را به شرکت کنندگان منتقل می کنند. یک مربی هم بود که به شاگردش می گفت: «سفت واستا تا نگفتم اوتت کنند!»

تنها واکنش شاگردش هم گذاشتن دست پشت گوشش بود به مفهوم اینکه نمی شنوم و دوباره تکرار کن آقای مربی. البته این کار با چند فیگور اضافی انجام می شد که اغلب حاکی ا زجو بسیار بالای آنجا صورت می گرفت. آنقدر در وی آی پی اوضاع شلوغ بود که خودمان ترجیح دادیم برای سالم رسیدن به منزل پدری ادامه مسابقات را از روی سکوهای تماشاگران دنبال کنیم و فرار از وی آی پی را به قرار ترجیح دادیم.

نود و پنج، قهرمان دوست داشتنی

دسته 80 کیلوگرم یک اعجوبه داشت در حد آرنولد کلاسیک. اعماد به نفس این بشر در حدی بود که کل سالن را به فکر فرو برده بود. شاید اگر ما اعتماد به نفس شماره 95 را داشتیم الان دکتری، مهندسی، میلیاردی چیزی بودیم.

بگذریم؛ خلاصه اینکه خیلی خوب بود برای اینکه عمق فاجعه را پی ببرید در ذهن تان کسی را تصور کنیدکه همین هفته گذشته به خاطر آب کردن چربی های دور شکم اش در کلاس های بدنسازی ثبت نام کرده و ناگهان تصمیم گرفته در مسابقه زیبایی اندام شرکت کند. البته خدایی بدنش را خوب رنگ کرده بودند! یک جورهایی از حالت برنزه خارج و شبیه مشکی پرکلاغی شده بود. کسی که این بنده خدا را رنگ کرده احتمالا یادش رفته بود برایش شکم شش تکه درست کند. نامبرده با همه این توصیف ها باز هم اعتماد به نفس اش در حد تیم ملی بود و یک لحظه از فیگور گرفتن دست برنمی داشت و یک جورهایی داشت به همه اعلام می کردکه «آره، من خیلی بدنم!»

یک لحظه به صورت خودجوش همه سالن با فریاد صدا همراهی اش کردندکه این سبب خنده داوران هم شده بود.حیف که خیلی زود تمام شد و 95 اسم خودش را به عنوان اولین نفر اوت شده ثبت کرد. این قهرمان گمنام در حین خداحافظی هم بی خیال نمی شد و موقعی که برای خداحافظی به سمت شرکت کنندگان دیگر می رفت سعی می کرد به آنها تفهیم کندکه از اینکه در این مرحله حذف شده چقدر ناراحت است و انگار داشت برای رقیبانش آرزوی موفقیت می کرد که البته هیچ کس تحویلش نمی گرفت و تماشاگران هم از تماشای این صحنه ها ریسه می رفتند.

نکته آخر اینکه موقع خروج شماره 95 یکی از تماشاگران فریاد می زد «95 دوپینگ کرده» که البته جمله اش جوانمردانه نبود ولی سالن را غرق خنده کرد.

داور دقت کن

تقریبا هیچ یک از حاضران در مسابقه تنها نبودند و با خدم و حشم تشریف فرما شده بودند. هر قسمت سکوها تبدیل شده بود به معرکه گیری طیف های مختلف که اغلب کارشان این بود که در تشویق ورزشکار مورد نظرشان شماره آن ورزشکار را فریاد بزنند یا در گرفتن فیگور به آنها توصیه تاکتیکی ارائه دهند. البته آن وسط شعارها و متلک های بامزه و خوشمزگی های تماشاگران به توصیه های تاکتیکی چربش داشت؛ شوخی هایی مثل «داور دقت کن»، «داآش گلمی»، «ماشالا» و «ساق و کولات تو چشم مون» هم شنیده می شد. در این میان هم بودند افراد خنثی که برای گذراندن اوقات فراغت شان آمده بودند و یک ریز داشتند مثل کاسکو تخمه می شکستند. یکی از همین عزیزان که هیبت نخراشیده ای هم داشت تند تند تخمه می شکست و آشغال تخمه هایش را را با اعتماد به نفس کامل فوت می کرد روی سر نفر جلویی و هر بار که نفر جلویی که دست کمی از رونی کولمن نداشت برمی گشت، تخمه شکن به روبرو نگاه می کردو اصلا گردن نمی گرفت. این روال آنقدر ادامه داشت تا کولمن مذکور از رو رفت و بی خیال درگیری با کاسکوی سالن شد.

فیگور کنتراتی

جو کاذب به قدری زیاد بود که شوخی هایی در حد شوخی های پشت وانتی به وفور تکرار می شد. یکی از شرکت کنندگان برای خودنمایی هنگامی که می خواست وارد سالن شود با پشتک و وارو و چرخ و فلک وارد شد که سوتی داد و کل سالن را به خنده واداشت.

این ورزشکار چنان خورد زمین و متلاشی شد که برای جمع کردنش از روی زمین باید سفارش می دادند کاردک بیاورند. بودند کسانی که در یک دقیقه ای که تایم آزاد برای فیگور گرفتن با موزیک داده می شد حضار را غافلگیر می کردند. چند نفر هم بودند که اعتنایی به داوران نداشتندن و به جای اینکه مقابل هیأت ژوری فیگور بگیرند، رو می کردند به سکوها و فیگور بدنشان را به همراهانشان روی سکو تقدیم می کردند. آن وسط، یک شماره صد و بیست و دو هم بود که داوران دستور هر فیگوری می دادند توجهی نمی کرد و همان یک فیگوری را که بلد بود نمایش می داد. فیگور پشت بازو و کول و ساق پا از نظر او همه یک شکل بودند.

تحلیل از داوران و پشت بازو

جای شما خالی، تماشای مسابقات هیجان زیادی داشت مخصوصا جایی که قرار بود از داوران تقدیر کنند.در همین حین تعدادی از تماشاگران رو به داوران داد می زدند که «فیگور بگیر». یکی هم درخواست فیگور پشت بازو از جلو داشت! و یکی دیگر هم درخواست حرکات موزون از آنها می کرد. یک نفر هم بودکه با دهانش صدایی درمی آورد. اگر این حرکت مسابقه جهانی داشت شک نکنید این هموطن ما مدال طلای جهان را به دست می آورد.

سال بعد بلیت را گران کنید

اولش وقتی دیدیم 7 هزار تومن برای بلیت این مسابقات قیمت گذاشته اند احساس می کردیم پول زور است و زورمان می آمد برای خرید این بلیت دست توی جیب مان کنیم اما بعدا فهمیدیم که تماشای این مسابقات با حاشیه های بامزه آن ارزش بلیت گرانتر از این را هم داشت. تصورش را بکنید، رفته اید مسابقات قهرمانی پرورش اندام را تماشا بکنید که تعدادی از تماشاگران با حرکت یتا پرنده شیشه هایی که نورگیر سالن محسوب می شد را به بهانه گرم بودن سالن می شکستندوقاه قاه می خندیدند. به این نتیجه رسیدیم که هفت تومن پول بلیت مفت بوده.

بدن 70 میلیونی

بی انصافی نباشد؛ بودند نفراتی که واقعا بدنشان در حد مسابقات قهرمانی تهران یا حتی فراتر از آن بود. شنیدیم بدنی که در حد مسابقه دادن باشد دست کم بین 10 تا 70 میلیون خرج روی دست شرکت کننده اش گذاشته. همه می دانیم که این ورزش خرج دارد یعنی هر ورزشی برای خودش خرج و مخارجی دارد اما شاید شما ندانید برای کسی که 70 میلیون خرج بدنش کرده نمی صرفد در مسابقه ای شرکت کند که به نفر اول یک پکیج پودر پروتئین به ارزش حدود یکصد هزار تومان می دادند و نفر دوم هم چیزی بیشتر از یک تی شرت گیرش نمی آمد. البته امثال آن شماره بامزه که گفتیم، هم بودند که فقط به اندازه شهریه یک هفته سالن بدنسازی خرج کرده بودند و تازه، کلی هم باعث تفریح تماشاگران شدند.

سکانس آخر

یکی از دوستان کت و شلوار پوش چنان تحت تاثیر جو سالن قرار گرفته بود که وقتی از او پرسیدیم سمت شما چیست، با نگاهی عاقل اندر سفیه گفت: «یک زحمتکش، یک دلسوز» و یک آره هم به آخر حرفش اضافه کرد و لبخند ژکوندی گوشه لبش نقش بست. انگار احساس خود آرنولد بینی به او دست داده بود. ما هماز بغلش رد شدیم و رفتیم سراغ همان آشنایی که ما را وارد جایگاه ویژه کرده بود و پرسیدیم که این آقا کی بود که هیچ کس با او کاری نداشت که جواب شنیدیم: «هست دیگه ولش کن بذار به دلشون خط بدیم نه اینکه دلشون رو خط خطی کنیم!»