به گزارش سلامت نیوز به نقل از قانون از خانه بیرون می‌آیم با این‌که لباس زیادی پوشیده‌ام اما سرما تا مغز استخوانم را می‌لرزاند. سر در گریبان و در خود رفته، تمام فکرم این است که هرچه سریع‌تر تاکسی بگیرم و از این سرمای گزنده آسوده شوم. رادیو تاکسی روشن است و از مرگ صدها تن در اروپا بر اثر سرمای شدید خبر می‌دهد.
این موج سرما اما تنها از اروپا قربانی نمی‌گیرد روزنامه "نیویورک تایمز" چندی پیش از مرگ ده‌ها کودک در اردوگاه‌های آوارگان جنگی در افغانستان خبر داده است.
به نوشته این روزنامه، "میرواعظ"، پسر یک و نیم ساله حیات‌الله بود که به تازگی راه رفتن را یاد گرفته بود و به همراه خانواده خود در یکی از چادرهای سازمان ملل در اردوگاه آوارگان جنگ‌زده در کابل زندگی می‌کرد اما یک صبح سرد برفی در خانه موقت خود یخ زد و به خواب عمیق فرو رفت.
عبدالهادی یک ساله، نغمه سه ماهه و اسماعیل 30 روزه از جمله کودکانی هستند که سرمای سه هفته گذشته افغانستان را تاب نیاورده و به خواب همیشگی رفته‌اند.
غم‌انگیزتر اما این است که اخبار این مرگ و میرها نه تنها دولتمردان افغان را به خود نیاورده که دولت در تلاش برای انکار یا حداکثر اعلام دستکاری شده آمار این مرگ و میرهاست.
پس از گذشت یک دهه از حضور نیروهای بین‌المللی در افغانستان، حضور حدود دو هزار گروه امدادی و حداقل سه و نیم میلیارد دلار کمک‌های انسان‌دوستانه سالیانه جهانی و 58 میلیارد دلار کمک برای توسعه این کشور، چطور می‌شود کودکان بر اثر سرما که کاملا قابل پیش‌بینی است، بمیرند؟
واقعیت این است که دولت افغانستان بارها اعلام کرده است که ساکنان اردوگاه‌های آوارگان جنگی که در مرکز کابل قرار دارد، باید این اردوگاهها را ترک و به زادگاه خود بازگردند اما ساکنان این اردوگاهها می‌گویند این کار برای آنان خطرات بسیاری خواهد داشت.
به گزارش نیویورک تایمز، اغلب این مرگ‌ها در دو اردوگاه "چراهی قمبر" (هشت مورد) و "نساجی بگرامی" (14 مورد) اتفاق افتاده است، اردوگاه‌هایی که بیشترین تعداد آواره را در خود جای داده‌اند. آوارگانی از مناطقی نظیر ولایت قندهار در جنوب کشور.
گفته می‌شود که افرادی وجود دارند که بیشتر از هفت سال است که در این اردوگاهها زندگی می‌کنند و کسانی هم هستند که سال گذشته از راه رسیده‌اند.
"مایکل کیتینگ"، هماهنگ‌کننده سازمان ملل متحد بشردوستانه در افغانستان، می‌گوید: "35 هزار نفر در این دو اردوگاه در مرکز کابل بدون برق و هیچ وسیله گرمازایی زندگی می‌کنند. این یک فاجعه انسانی است."
وی ادامه می‌دهد: "فکر نمی‌کنم که کسی بتواند شرایط وحشتناکی را که دراین اردوگاهها حاکم است تصور کند. اینجا انسان‌های بسیاری هستند که در شرایط بسیار بدی گرفتار آمده‌اند."
برخی از امدادگران خارجی در افغانستان درباره علت بی‌توجهی مقام‌های افغان به شرایط این دو اردوگاه می‌گوید: "مشکلی که وجود دارد این است که بسیاری تصور می‌کنند چون این دو اردوگاه در مرکز کابل قرار دارند و شرایط جنگی نیز تقریبا در این کشور پایان یافته پس دیگر نیازی به اعلام شرایط اضطراری نیست.
این در حالی است که بنا بر اعلام گروه‌های امدادی تمامی 22 کودکی که ظرف سه هفته گذشته دراین اردوگاهها جان خود را از دست داده‌اند زیر پنج سال داشتهاند.
"محمد اصلام فیاض"، معاون مدیر فجایع ملی می‌گوید: "معمولا زمستان به ویژه در شهرها ملایم است اما امسال این‌طور نیست."
گفته شده که بیشتر شب‌ها دمای هوا به زیر 20 درجه زیر صفر می رسد و هیچ استراتژی مشخصی برای ساکنان اردوگاهها وجود ندارد.
نیویورک تایمز نوشته است: "کودکانی که مرده‌اند اغلب پتو داشتهاند اما از آنجا که بسیار کوچک هستند نمی‌توانند پتو را محکم به دور خود بپیچند یا آنقدر کوچک هستند که نمی‌توانند درخواست کمک کنند و از آنجایی که هیچ وسیه گرمایی وجود ندارد پس از خوابیدن دیگر بیدار نمی‌شوند."
"محمد اسماعیلی" از اهالی قندهار است که از ترس جان خود و خانواده‌اش، خانه و کاشانه‌اش را ترک و در اردوگاه ساکن شده است اما این بار نه جنگ، که سرما دو کودک سه و پنج ساله او را با خود برده است.
او درباره دو کودک دیگرش می‌گوید: "تمام شب را به خاطر این‌که سردشان بود گریه می‌کردند و دختر بزرگترم که هفت سال دارد به شدت بی‌تاب برادرش است که اخیرا از سرما مرده است."
نظر شما