به گزارش سلامت نیوز به نقل از فرارو از بخش جهانی شبکه خبری بی‌بی سی، به نظر شما چه سنی جزو سنین میانسالی محسوب می‌شود؟ چهل تا ۶۰؟ پنجاه تا ۷۰؟ جایی در این بین؟ احتمالا تعجب نخواهید کرد که بدانید پاسخی که مردم به این سوال می‌دهند بستگی به سن‌شان در زمانی دارد که از آنان پرسیده می‌شود.

هنگامی که نیم میلیون نفر در سال ۲۰۱۸ میلادی یک پرسشنامه آنلاین را تکمیل کردند شرکت کنندگان در ۲۰ تا ۳۰ سالگی به طور متوسط گفتند که میانسالی از ۴۰ سالگی شروع می‌شود در حالی که دوران سالمندی از ۶۲ سالگی خواهد شد. در مقابل، افراد بالای ۶۵ سال به پیری فکر نمی‌کردند. از دید آنان سالمندی از ۷۱ سالگی به بعد آغاز خواهد شد.

کاملا واضح است که اینجا چه خبر است. هیچ کس واقعا دوست ندارد خود را پیرتر تصور کند. بنابراین، اگر ۴۰ساله هستید از مقالاتی لذت می‌برید که اعلام می‌کنند ۴۰ سالگی ۳۰ سالگی جدید است. به همین ترتیب، افراد در ۷۰ سالگی با خواندن مطالبی مبنی بر آن که با پیشرفت در تغذیه و مراقبت‌های بهداشتی می‌توان پیری را به تاخیر انداخت خوشحال می‌شوند. خارج از میانسالی ما تمایل داریم که خود را از هر گروهی که به ان انگ زده می‌شود جدا کنیم.

این بدان معناست زمانی که می‌بینیم افراد مسن به عنوان ضعیف، کم تحرک، بیماری و حتی باری بر دوش جامعه به تصویر کشیده می‌شوند در برابر شناخته شدن به عنوان فردی پیر مقاومت می‌کنیم. البته کهولت سن یک واقعیت است و باید با سالمندان با احترام و وقار رفتار کرد. پس آیا اگر مردم از پیر بودن خود خودداری ورزند به سادگی خود را فریب می‌دهند؟ در واقع، به نظر می‌رسد که این ممکن است یک استراتژی معقول باشد استراتژی‌ای که می‌تواند باعث خود شکوفایی شده و زندگی را تقویت کند.

در سال ۲۰۰۳ میلادی «هانا کوپر» و سر «مایکل مارمو» پژوهشگرانی که به دلیل نشان دادن تاثیری که وضعیت اجتماعی - اقتصادی در زندگی می‌تواند بر سلامتی و امید به زندگی ما داشته باشد مشهور شده‌اند مطالعه گسترده‌ای را انجام دادند که در آن مجددا از شرکت کنندگان این سوال پرسیده شد: پیری چه زمانی شروع می‌شود؟

البته پاسخ‌ها متفاوت بود، اما چیزی که کوپر و مارموت دریافتند این بود که افرادی که فکر می‌کردند پیری زودتر شروع شده بیش‌تر احتمال دارد که شش تا نه سال پس از آن دچار حمله قلبی شده و از بیماری قلبی رنج ببرند یا به طور کلی از نظر سلامت جسمانی در وضعیت ضعیفی قرار داشته باشند.

در این مطالعه بر روی بیش از ۱۰ هزار کارمند دولتی شاغل در لندن ارزیابی صورت گرفت. در این پژوهش از شرکت کنندگان مجموعه کاملی از سوالات پرسیده شد. بنابراین، چگونه عددی که برای شروع سالمندی ذکر می‌کنید می‌تواند تا این حد تاثیر زیادی بر سلامت شما داشته باشد؟ یک ایده این است که پاسخ به این سوال ساده که پیری از چه زمانی شروع می‌شود در واقع اطلاعات بسیار بیش‌تری از آن چه فکر می‌کنید در مورد یک فرد ارائه می‌دهد.

برای مثال، ممکن است این سوال افراد را وادار کند که به سلامت جسمانی خود فکر کنند و اگر مشکلات اساسی سلامتی یا سبک زندگی نامناسبی دارند ممکن است احساس خوبی نداشته باشند و به این فکر کنند که پیری زودتر فرا می‌رسد.

افرادی که می‌گویند پیری در سنین پایین‌تر شروع می‌شود احتمالا کم‌تر به دنبال کمک برای بیماری‌های پزشکی هستند این دسته ممکن است انتظار داشته باشند که به دلیل سن خود چیزهایی را فراموش کنند بنابراین، دیگر به خاطرات و حافظه خود تکیه نمی‌کنند حتی ممکن است استرس ناشی از داشتن ایده‌های منفی در مورد پیری به التهاب مزمن و مشکلات سلامتی بیش‌تر در دراز مدت دامن بزند.

توضیح این پدیده هرچه که باشد مطالعه کوپر و مارموت تنها تحقیقی نیست که مزایای قابل اندازه گیری مثبت اندیشی در مورد پیری را نشان می‌دهد. «بکا لوی» از دانشکده بهداشت عمومی ییل با استفاده از داده‌های مطالعه طولی سالمندی و بازنشستگی اوهایو یافته‌های خارق العاده‌ای به دست آورد.

مطالعه اوهایو بیش از هزار نفر را که در آن زمان حداقل ۵۰ نفر بودند مورد بررسی قرار داد. او دریافت افرادی که ایده‌های مثبتی در مورد پیری خود داشتند به طور متوسط ۲۲.۶ سال پس از آن عمر کردند. آنان ابتدا در این مطالعه شرکت کردند در حالی که افرادی که احساس مثبت کمتری نسبت به پیری داشتند به طور متوسط تنها ۱۵ سال بیش‌تر زندگی کردند.

سپس مطالعه جدیدی توسط «سوزان وورم» از دانشگاه گریفسوالد در شمال آلمان انجام شد که ممکن است مشکل را با دقت بیشتری مشخص کند. یافته‌های او خبرهای خوبی را برای افرادی ارائه می‌کنند که در مورد شروع سالمندی منفی‌تر فکر می‌کنند. احتمال مرگ زودهنگام آنان از حد متوسط بیش‌تر نبود. با این وجود، بازهم افرادی که پیری را مثبت‌تر می‌دیدند برای مثال، آن را زمانی برای یادگیری چیزهای جدید و برنامه ریزی جدید قلمداد می‌کردند به طور متوسط عمر طولانی‌تری داشتند. در این مطالعه اهمیتی نداشت که افراد درباره پیری چه فکر می‌کردند مهم این بود که آیا آنان معتقد بودند که هنوز از نظر ذهنی رشد خواهند کرد یا خیر.

هیچ یک از این تحقیقات به این معنی نیست که ما می‌توانیم به طور جادویی روند پیری را متوقف یا معکوس کنیم. بینایی، شنوایی، حافظه، توده عضلانی، استحکام استخوان، فرآیندهای بهبودی همگی با افول همراه خواهند شد. البته افراد مسن‌تر در برابر طیف وسیعی از بیماری‌ها آسیب پذیرتر هستند. با این وجود، بهتر است به جای سوگواری برای از دست دادن جوانی روی تجربیات و دانشی که با افزایش سن به دست می‌آوریم تمرکز کنیم و متوجه شویم که با افزایش چه میزان در برخورد با مسائل بهتر می‌شویم.

وقتی افراد مسن وضعیت‌شان خوب نیستند نباید تصور کنند که این همه به دلیل کهولت سن است. مهم‌تر از همه با افزایش سن هرگز نباید از تلاش برای سالم‌تر بودن و این باور که کارهای زیادی وجود دارد که می‌توانیم انجام دهیم دست برداریم. اگر این نگرش را اتخاذ کنیم احتمالا هم عمر طولانی‌تری خواهیم داشت و هم از آن سال‌ها لذت خواهیم برد.