به گزارش سلامت نیوز به نقل از همشهری، رنج سفر به کلانشهرها به‌ویژه تهران یکی از مهم‌ترین چالش‌های درمانی بیماران و خانواده‌های آنهاست. دریافت نوبت، هزینه‌های سفر و اقامت، سرگردانی همراهان، متوقف شدن جریان عادی زندگی به‌دلیل بستری‌های طولانی‌مدت در بیمارستان، مخاطرات جاده‌ای و حتی از دست رفتن زمان طلایی درمان باعث می‌شود که برخی بیماران قید رهایی از درد و بیماری را بزنند و زندگی سختی را دنبال کنند. مصایبی که در شهرهای کم‌برخوردار بیشتر است، چون بسیاری از جراحی‌های سخت مورد نیاز بیماران در مراکز درمانی این شهرها انجام نمی‌شود و پرتکرارترین اقدام پزشکان در این مناطق ارجاع بیمار به بیمارستان‌های شهرهای بزرگ و پایتخت است. چاره‌ای هم ندارند، نه امکاناتش فراهم است و نه ریسک این جراحی‌های پیچیده در چنین شرایطی با دستمزدهای بسیار کم، می‌ارزد که جان بیماران را به خطر بیندازند.
اما یک پزشک خرم‌آبادی 9ماهی است که در شهری کم‌برخوردار، جراحی‌های سخت و پیچیده را انجام می‌دهد که مشابه آنها تاکنون در این استان و سایر شهرهای غربی کشور انجام نمی‌شود؛ موهبتی که باعث شده بیمارانی که سال‌ها به‌دلیل مشکلات مالی و وضعیت بد اقتصادی چاره‌ای نداشتند، بالاخره به زندگی عادی برگردند و روی خوش سلامتی را ببینند. آخرین جراحی این پزشک نیکوکار هم عمل نادر ترمیم مثانه از بین رفته یک بیمار 23ساله در هفته گذشته است که سابقه یک عمل استثنایی را برای نخستین بار در استان‌های غربی کشور رقم زد. نامش منصور رومیانی و جراح اورولوژی در بیمارستان عشایری خرم‌آباد است. او داستان جالبی از این تصمیم و مشکلاتی که پزشکان در مناطق محروم برای ارائه چنین خدماتی دارند، نقل می‌کند که در ادامه می‌خوانید.
از جراحی زیبایی لذت نمی‌بردم
زاده خرم‌آباد است. یکی از دلایلی هم که باعث شده اورولوژیست شود کمبود این تخصص در لرستان است. رومیانی در این‌باره توضیح می‌دهد: «70 تا 80 درصد شهرهای استان دچار کمبود این تخصص هستند. به همین دلیل تصمیم گرفتم حداقل یکی از این کمبودها از طرف من برطرف شود و جراح اورولوژی شدم. در گذشته جراحی‌های زیبایی هم انجام می‌دادم، اما هیچ زمانی حس خوبی برایم نداشت و از کاری که انجام می‌دادم لذت نمی‌بردم.»
از دوره رزیدنتی جراح شدم
گذراندن دوران رزیدنتی در بیمارستان هاشمی‌نژاد و آموزش زیرنظر استادان خوب و ماهر این بیمارستان آموزشی باعث شده که اکنون در چنین موقعیتی قرار بگیرد. این نکته دیگری است که جراح لرستانی مطرح می‌کند و می‌گوید: «دوره رزیدنتی یعنی اضطراب و کار زیاد که مسئله آموزش را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. ما با حضور استادانی ازجمله دکتر کمالی، امامی، شادپور، نریمانی و دکتر خالقی‌مهر در یک محیط بسیار دوستانه آموزش دیدیم. آنها به ما فرصت عمل‌های مستقل را می‌دادند و نظارت مستقیم بر کار ما داشتند. همین فرصت هم باعث شد که طی این 9ماه در بیمارستان عشایری خرم‌آباد جسارت انجام جراحی‌های سخت را با کمترین امکانات و سخت‌ترین شرایط داشته باشم.»
700عمل در 9ماه
رومیانی از فروردین سال 1403به طور رسمی طبابتش را در بیمارستان عشایری خرم‌آباد آغاز کرده و طی این مدت بیش از 700عمل جراحی انجام داده است. خودش درباره این جراحی‌ها توضیح می‌دهد: «عمل‌های جراحی توده‌های کلیه، توده‌های بسیار بزرگ مثانه و... عمدتا در شهرستان‌ها انجام نمی‌شود، اما من تصمیم گرفتم آنها را در همین شهر خودمان برای بیماران انجام دهم. طی این مدت 10عمل بسیار سنگین و سخت انجام دادم که جان بیماران را نجات داد.» نکته عجیبی که رومیانی به آن اشاره می‌کند، خرید برخی وسایل مورد نیاز این عمل‌ها با هزینه شخصی خودش است و در این‌باره هم می‌گوید: «برای جراحی تومور مثانه و پروستات وسایل را از هزینه شخصی خودم خریداری کردم. با وجود اینکه در لرستان امکانات کم است و اگر تجهیزات خراب شود حدود 3 تا 4 ماه طول می‌کشد که جایگزین شود، اما دلم نمی‌خواهد بیمارم برای عمل به تهران برود.»
یک تصمیم سخت
رومیانی درباره انجام جراحی ترمیم مثانه برای نخستین بار در لرستان و غرب کشور بیان می‌کند: «در برخی افراد که ضایعه و مشکل مادرزادی وجود دارد، مهره‌های کمری و لگنی درگیر می‌شود و اعصاب مثانه را تحت‌تأثیر قرار می‌دهد. انقباض‌های پی‌درپی باعث ضخیم و کم شدن حجم مثانه می‌شود و ذخیره آن را کاهش می‌دهد. به همین دلیل ادرار به کلیه پس زده می‌شود و به مرور این عضو را نارسا می‌کند که در نهایت بیمار نیازمند دیالیز خواهد شد.» او ادامه می‌دهد: «در درمان این عارضه مهم‌ترین کار تشخیص است و باید پیش از نارسا شدن کلیه این کار صورت بگیرد، اما در شهرستان‌ها این مسئله دیر تشخیص داده می‌شود. جوان 23ساله‌ای که اخیرا برای نخستین بار تحت جراحی ترمیم مثانه قرار گرفت، بیماری خاص داشت و ستون فقرات او بیرون بود. تنبلی روده بسیار شدید هم برای او رخ داده بود. این شرایط نگرانی‌هایی را به همراه داشت، اما بیمار این خطر را پذیرفت چون شرایط سفر به تهران را نداشت.» این جراح لرستانی در توضیح بیشتر بیان می‌کند: «حجم مثانه در حالت عادی باید 600 تا 700 سی‌سی باشد که بدون فشار به کلیه ذخیره صورت بگیرد، اما این بیمار حجم مثانه 100سی‌سی داشت. مشکلش هم به‌موقع تشخیص داده نشده و به‌دلیل بالا رفتن کراتین هر دو کلیه‌اش را از دست داده بود. او کاندیدای پیوند بود، اما اگر عمل ترمیم مثانه‌اش انجام نمی‌شد، پیوند هم با چالش همراه می‌شد که امیدواریم با این عمل در آینده بتوانیم عمل پیوند موفق را برای او انجام دهیم.»
سختی جراحی در شهرهای کوچک
این جراحی‌ها جزو اقدامات پزشکی سخت و پرخطر است و در بسیاری از شهرستان‌ها انجام نمی‌شود.
این نکته دیگری است که رومیانی به آن اشاره می‌کند و می‌گوید: «این بیماران نیازمند مراقبت‌های قبل و بعد از عمل هستند. در حقیقت 40درصد کار عمل است و 60درصد باید مراقبت باشد. در تهران و مراکز بیمارستان‌های سانتر این جراحی‌ها راحت‌تر انجام می‌شود، چون تیم درمانی با این موارد آشنا و آموزش‌دیده است و عوارض بهتر مدیریت می‌شود. علاوه بر این 2 جراح در اتاق عمل حضور دارند که کار را راحت‌تر می‌کند. اما اینجا شرایط سخت‌تر است و من باید به تنهایی این کارها را انجام دهم که با همراهی و زحمات پرستاران و پرسنل اتاق عمل محقق شد و باید قدردان آنها باشیم.»
امتیاز ویژه در ایران
رومیانی درباره وضعیت ایران از نظر انجام چنین جراحی‌های نجات‌دهنده هم بیان می‌کند: «ایران جزو کشورهایی است که این عمل‌ها با زمان انتظار کمتر و با کیفیت بهتری در آن انجام می‌شود. در برخی کشورها شاید بیمار 3 سال در نوبت بماند و بعد با یک هزینه گزاف این خدمات به او ارائه شود، اما در کشور ما در مراکز دولتی چنین جراحی‌هایی بدون هزینه برای بیماران انجام می‌شود و نتیجه درمان هم خوب است. من پیگیر بیماران خودم هستم و به همین دلیل چنین ادعایی دارم.»
چرا پزشکان ریسک نمی‌کنند؟
رومیانی در پاسخ به این سؤال که چرا پزشکان در سایر شهرهای کم‌برخوردار چنین ریسکی را قبول نمی‌کنند و بیماران را به مراکز درمانی کلانشهرها ارجاع می‌دهند، عنوان می‌کند: «یکی از مهم‌ترین نکات این است که انجام یک عمل سخت چندساعته با جراحی نیم‌ساعته و آسان‌تر از نظر کار جراحی و مالی هیچ تفاوتی با هم ندارد. به همین دلیل برخی پزشکان خودشان را در استرس و عوارض بالا قرار نمی‌دهند. زمانی که عمل پرریسک باشد، انتظار عوارض هم بیشتر می‌شود. علاوه بر این در چنین شهرهایی دستیار و همکاران هم کمتر هستند. انتظار بیماران هم بالاست و اگر مشکلی پیش بیاید، گله می‌کنند که چرا ارجاع ندادیم و جانشان را به خطر انداختیم»
او ادامه می‌دهد: «مسئله مهم این است که پزشکان جوان فعال در شهرستان‌ها حتی اگر بخواهند چنین جراحی‌هایی را انجام دهند، ممکن است حین عمل با کمبود یک وسیله مواجه شوند یا دستگاه خراب شود و جایگزین وجود نداشته باشد. استرسی که در این وضعیت به پزشک وارد می‌شود قابل تصور نیست. هر چند که آنها با دانستن همه این موارد برای نجات جان بیماران دست به ریسک می‌زنند.»
تیم درمانی ناراضی است
این جراح لرستانی درباره اینکه چرا تصمیم گرفته خودش را در معرض چنین ریسکی قرار دهد، می‌گوید: «روزی که تصمیم گرفتم به خرم‌آباد برگردم با خودم عهد کردم که هیچ زمانی به‌خاطر نداشتن پول، یک نفر را از خدمت پزشکی محروم نکنم. بدون هیچ چشمداشتی این مسیر را ادامه می‌دهم، اما مسئله اینجاست که شرایط پزشکان در حال حاضر بسیار سخت است. آنها حق دارند بعد از پایان تحصیل و تعهدات در مطب یا بخش خصوصی کار کنند تا معیشت بهتری داشته باشند. به‌عنوان پزشک، اکنون خدمت ارائه می‌دهیم و 12ماه دیگر حقوق می‌گیریم. به همین دلیل هر کسی می‌آید مدتی می‌ماند و بعد از لرستان می‌رود حداقل به جایی که اختلاف پرداخت 3ماهه باشد.»
رومیانی تأکید می‌کند: «ما پزشک می‌شویم که به این مردم خدمت کنیم، اما با این شرایط سخت، سیستم درمانی ناراضی است و به راحتی راضی به انجام عمل پیچیده و پرخطر نمی‌شود. ما در مناطق کم‌برخوردار پزشک داریم و اگر شرایط درست شود و همه راضی باشند، می‌توان خدمت مورد نیاز بیمار را ارائه داد و از ارجاع آنها جلوگیری کرد که از هر لحاظ شرایط سختی را برایشان رقم می‌زند.»
نظر شما