به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم، شیب ابتلا به سرطان در ایران نگران‌کننده است. هرچند اگر میزان ابتلا فقط ملاک باشد، همچنان وضعیت ایران در میانه‌های جدول ابتلا قرار دارد اما آنچه این مولفه را بی‌تاثیر می‌کند، روند پرشتاب ابتلا به سرطان در ایران است، آن‌قدر که حالا وزیر بهداشت و درمان از ابتلای حدودا دوبرابری به سرطان در سال آینده می‌گوید.

آمارهای رسمی و موجود نشان می‌دهد سالانه حدود۱۵۰هزار ابتلا به سرطان در ایران ثبت می‌شود اما محمدرضا ظفرقندی همین دیروز عنوان کرده است «ما در حالی سالانه ۲۰۰ هزار ابتلا به سرطان داریم که پیش‌بینی می‌شود که در آینده سالانه ۴۰۰هزار مورد مبتلا به سرطان داشته باشیم.»

نکته مهم در میانه حرف‌های وزیر بهداشت این است که او این روند پرشتاب را به سن امید به زندگی نسبت داده، به این معنا که هر چقدر طول عمر جامعه ایرانی بالاتر برود، این ابتلا هم نمود بیشتری دارد اما آنچه در این میان غفلت شده، تغییرات سبک زندگی نسبت به گذشته است. همین حالا تهران در زیر چتری از آلاینده‌ها به‌سختی نفس می‌کشد و می‌دانیم یکی از دلایل مهم سونامی ابتلا به سرطان، همین آلودگی‌هاست. اگر با دست‌فرمان آماری بخواهیم به مسأله نگاه کنیم، وضعیت بدتر از آن است که در کلام هشدار وزیر بهداشت آمده است.

همین ماه گذشته محمداسماعیل اکبری، رئیس مرکز تحقیقات سرطان ایران گفت: «سن ابتلا به سرطان‌ درایران ۱۰سال پایین‌ترازدیگر کشورهاست وبرای دوری ازسرطان، باید به عوامل محیطی که بیشترین سهم را در ایجاد بیماری دارند، توجه کرد.» آمارهای منفی دیگری هم هستند که در ابتلا به این بیماری نقش مهمی را ایفا می‌کنند.

به عنوان مثال حدود ۷۰ درصد جمعیت ایران دچار اضافه‌وزن یا چاقی هستند که شامل ۴۷درصد اضافه‌وزن و۲۳درصد چاقی می‌شودوتقریبا۹۰ درصد ایرانیان فعالیت بدنی کافی ندارند. این شامل کودکان و نوجوانان نیز می‌شود که دچار فعالیت‌های فیزیکی ناکافی هستند و مهم‌تر این‌که «یک‌سوم سرطان‌ها با چاقی در ارتباط‌ است.» این آمارها را به رشد مصرف دخانیات در ایران اضافه کنید.

میزان مصرف دخانیات در کشور از ۱۴ به ۱۷ درصد و در زنان نیز از ۴ به ۶ درصد رسیده است. البته می‌دانیم مصرف هر نوع دخانیات، تاثیر ۲۰ درصدی در ابتلا به سرطان دارد. آنچه در این میان مهم است، تغییر سیاست‌های نظام سلامت در این زمینه است، چیزی که حالا کارشناسان حوزه بهداشت نزدیک به یک دهه است که درباره آن هشدار می‌دهند. این‌که باید نظام سلامت از محوریت درمان خارج شود و به سمت پیشگیری برود. تصمیمی که یک عزم حاکمیتی می‌طلبد اما ارزش آن به اندازه جان عزیز نزدیک به ۲۰۰ هزار نفر در سال است.