مددکاری اجتماعی

مددکاری اجتماعی تغییرات و توسعه اجتماعی، انسجام اجتماعی، توانمندسازی و نجات افراد جامعه را ارتقا می‌دهد. اصول عدالت اجتماعی، حقوق بشر، مسئولیت جمعی و احترام به تفاوت و تنوع در مددکاری اجتماعی نقش اساسی دارند.

مددکاری اجتماعی همه موضوعات مربوط به درک مشکلات مردم و تلاش برای بهبود زندگی افراد جامعه را دربر می گیرد. مددکاران اجتماعی با نیازهای افراد جامعه، از کودکان خردسال گرفته تا افرادی که با اعتیاد دست و پنجه نرم می کنند، گوش می دهند و به آنها کمک می کنند تا بتوانند با شرایط خود کنار بیایند و کیفیت زندگی خود را بهبود بخشند.

کوچینگ

کوچینگ آموزش‌ها و دستورالعملهای تخصصی است که افراد را قادر می‌سازد تا مهارت‌های خاصی را کسب یا تقویت کنند. این علم را می توان به عنوان فرآیندی برای افزایش سلامتی، خوشبختی، رفاه و عملکرد در زندگی شخصی و حوزه های کاری توصیف کرد.

از طریق کوچینگ، مراجعان می توانند نقاط قوت خود را شناسایی کنند، افکار منفی را مجدداً چارچوب بندی کنند و اقداماتی را انجام دهند که منجر به تغییر در زندگی آنها شود.

تشابه کوچینگ و مددکاری اجتماعی

در هر دو مقوله با مراجعان کار می کنند تا حس خودکارآمدی و قدرت آنها را در جهت بهبود زندگی شان به کار ببندند.

از وجوه تشابه کوچینگ و مددکاری اجتماعی به این موارد می توان اشاره کرد:

اهمیت روابط انسانی.

صداقت و شایستگی.

تعهد به اخلاقیات.

منشور اخلاقی.

راهنمایی و نظارت.

توجه به تفاوت ها.

خودآگاهی و واکنش عاطفی متقابل.

روابط مناسب با مراجعان.

نگهداری سوابق.

شفافیت نقش ها.

رشد و توسعه حرفه ای و ادامه دار.

تنظیم اساس و مبنای عملکرد.

ارتباط موثر.

تسهیل یادگیری.

قضاوت نکردن مراجعه کننده.

تفاوت این دو علم

اولین تفاوت کوچینگ با مددکاری اجتماعی این است که مددکاری اجتماعی معمولاً با قشر آسیب پذیر و ضعیف جامعه سر و کار دارد. افرادی با مشکلات ریشه ای مرتبط با سلامت روان، مسکن، اعتیاد و ... . در حالی که در کوچینگ، به طور کلی مراجعان عملکرد بالایی دارند و نیازمند کمک و راهنمایی در حل یک مشکل یا مانع خاص هستند.

در واقع کوچینگ درمان نیست. کوچینگ عمدتاً برای افرادی در نظر گرفته شده است که در حال حاضر از سلامت روان نسبتاً خوبی برخوردار هستند، اما در زمینه های خاص زندگی مانند شغل، روابط عاطفی، مسائل معنوی و اجتماعی به حمایت و هدایت بیشتری نیاز دارند.

تفاوت دیگر این است که کوچینگ از خودافشاگری (برملا کردن ژرف ترین احساس ها، تخیل ها و تجربه های خود) برای ایجاد ارتباط و جلب اعتماد مراجعان خود استفاده می کند.

اما در مددکاری اجتماعی این طور نیست. در واقع، مددکاری اجتماعی روی عدم افشای خود و اینکه چگونه می توان از آن دور شد و فقط به مشتری کمک کرد تا روی خود و درمان خود تمرکز کند، تاکید دارد. در حالی که در کوچینگ در واقع برعکس است و خودافشایی چیزی است که واقعا تشویق و ترویج می‌شود.

سومین تفاوت در روابط بین فردی است. در یک رابطه مددکاری اجتماعی ، مددکار اجتماعی به طور کلی به عنوان متخصص و به عنوان کسی که منابع را در اختیار دارد و می تواند به ارتباط مراجعان با آن منابع کمک کند، تلقی می شود. کسی که به آنها کمک می کند رو به جلو حرکت کنند. در حالی که در کوچینگ، مربی بیشتر به عنوان همگروه و همپایه مراجعان در نظر گرفته می شود، که آنچه را پشت سر گذاشته‌ یا آنچه برایش مفید بوده را با مراجعان به اشتراک می گذارد.

از موارد دیگر تفاوت کوچینگ با مددکاری اجتماعی این است که برخلاف مددکاری اجتماعی، کوچینگ نیاز به مدرک دانشگاهی خاصی ندارد.

گردآوری و ترجمه: دکتر جواد طلسچی یکتا

مدیر و موسس رسانه مددکاری اجتماعی ایرانیان

منابع:

https://www.ifsw.org/
https://www.isfcp.info/
https://www.socialworktoday.com/
https://www.richsocialworker.com/
https://careertrend.com/