به گزارش سلامت نیوز به نقل از جام جم، بحث بر سر انتقال پایتخت هنوز داغ است اما به‌شکل جالبی بیشتر از چرایی مطرح‌شدن این مساله،موضوع پایتخت احتمالی و جایگزین تهران است که موردتوجه قرارگرفته.در این میان اما کمتر به موضوع چالش‌های جمعیتی تهران پرداخته شده است؛دیروز اما استاندار تهران در میانه حرف‌هایش به آمارهایی اشاره کرد که به‌نوعی می‌تواند هشدارآمیز باشد.

او گفته سالانه ۲۰۰هزارنفربه جمعیت تهران اضافه می‌شوند واین درحالی است که تهران خیلی بیشتر از ظرفیت‌‎های منابع خود پذیرای سکونت شده است. حال می‌دانیم جمعیتی بین۲تا۳میلیون‌نفر روزانه به‌علت تمرکز شدید امکانات وارد تهران شده وخدمات می‌گیرند درحالی که سرانه‌ای که این جمعیت مصرف می‌کنند، درهیچ محاسبه‌ای لحاظ نمی‌شود.

برداشت‌های بی‌رویه ازسفره‌های آب زیرزمینی،استان تهران را که تراکم جمعیتی آن ۱۹برابرکل کشوراست، با چالش جدی فرونشست زمین مواجه کرده به‌طوری‌که متوسط جهانی فرونشست زمین بین ۲تا۴میلیمتراست امادربرخی مناطق استان تهران تا ۳۶ سانتی‌متر فرونشست نیز گزارش شده است اما تهران هنوز هم مقصد اولیه مهاجرت‌های داخلی است. هنوز هم براساس آمارها کسانی که قصد ترک دیارخودمی‌کنند،گزینه‌ای بهتر ازتهران برای زندگی ندارند.

تمرکز امکانات وکاروشغل و درآمد،همگی باعث شده تهران را به‌چشم یک سکوی پرش برای زندگی ایده‌آل‌تر نگاه کنند، درحالی‌که حالا این شهر دیگر فضایی برای توسعه ندارد. طی نیم‌قرن گذشته با کاهش میزان مرگ و میر و افزایش امید به زندگی ازیک‌سو و رسیدن میزان باروری کل به زیرسطح جانشینی،مهاجرت‌های داخلی به‌عنوان یکی از تعیین‌کننده‌های مهم تغییرات جمعیتی در تقسیم‌بندی‌های استانی و شهرستانی شناخته می‌شود.

یافته‌های پژوهش‌های صورت‌گرفته نشان می‌دهد طی۳ دهه اخیر، سالانه به‌طور متوسط حدود یک میلیون نفر درداخل مرزهای کشورجابه‌جا شده‌اند ومهاجرت عمدتا ازمناطق کمتر توسعه‌یافته به مناطق توسعه‌یافته اتفاق افتاده است. در دهه‌های گذشته، بر میزان مهاجرت‌های شهربه‌شهر افزوده و از میزان مهاجرت‌های روستابه‌روستا کاسته شده است. مهاجرت روستابه‌شهر نیزباکاهش مداوم روبه‌روبوده است.مهاجرت‌هادردامنه سنی۲۰تا ۳۴سالگی اتفاق افتاده است.

باکاسته‌شدن ازمیزان مهاجرت‌های درون‌استانی و درمقابل افزایش مهاجرت بین‌استانی، از نقش فاصله در پیشگیری از مهاجرت کاسته شده است. از سویی مهاجرت‌های طول عمر نیز طی سال‌های ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵ افزایش یافته و نسبت این افزایش در جمعیت‌های شهری بیشتر از روستایی بوده است.