به گزارش لامت نیوز به نقل از ایسنا،زخم‌های مزمن که به‌ویژه در میان بیماران بستری و افراد مبتلا به بیماری‌های مزمن شایع هستند، به یک چالش بهداشتی جهانی تبدیل شده‌اند. به گفته دکتر پروین منصوری، متخصص بیماری‌های پوست و استاد دانشگاه علوم‌پزشکی تهران، زخم‌ها به دو گروه «حاد» و «مزمن» تقسیم می‌شوند. زخم‌های مزمن به زخم‌هایی اطلاق می‌شود که بهبودی آن‌ها بیش از چهار هفته طول می‌کشد و می‌توانند عوارض جدی برای بیماران به دنبال داشته باشند.

این متخصص پوست با اشاره به افزایش شیوع زخم‌های مزمن در سطح جهانی گفت که این بیماری‌ها به‌ویژه در کشورهای در حال توسعه که از کمبود امکانات بهداشتی رنج می‌برند، بیشتر مشاهده می‌شوند. پیش‌بینی‌ها حاکی از آن است که تعداد زخم‌های مزمن در جهان بین سال‌های 2023 تا 2030 به‌طور سالیانه 4.15 درصد افزایش خواهد یافت.

هزینه‌های سنگین بهداشتی ناشی از زخم‌های مزمن

شیوع زخم‌های مزمن نه تنها چالشی پزشکی است، بلکه فشار زیادی بر سیستم‌های بهداشتی و درمانی وارد می‌کند. بر اساس گزارش‌های منتشر شده، در ایالات‌متحده حدود 8 میلیون نفر به زخم‌های مزمن مبتلا هستند و هزینه‌های درمان این بیماران حدود 30 میلیون دلار برآورد می‌شود. در کشورهایی با امکانات بهداشتی محدود، این مسئله حتی خطرناک‌تر است چرا که تشخیص و درمان زخم‌های مزمن به‌موقع انجام نمی‌شود.

علل شایع بروز زخم‌های مزمن

از جمله عواملی که منجر به بروز زخم‌های مزمن می‌شوند، می‌توان به بیماری دیابت، جراحی‌ها و افزایش سن اشاره کرد. در میان افراد مبتلا به دیابت، حدود 25 درصد به زخم‌های مزمن مبتلا می‌شوند. در این میان، زخم‌های پای دیابتی و زخم‌های فشاری یا «زخم بستر» از شایع‌ترین انواع زخم‌های مزمن هستند. دکتر منصوری در این‌باره توضیح داد که افراد مبتلا به دیابت اگر مراقبت کافی از پای خود نداشته باشند، ممکن است به «نوروپاتی» و سپس به زخم پای دیابتی مبتلا شوند.

افزایش جمعیت سالمندان و خطرات آن

با افزایش جمعیت سالمندان در سطح جهان، خطر ابتلا به زخم‌های فشاری یا بستر نیز در حال افزایش است. این نوع زخم‌ها معمولاً در افرادی که مدت طولانی در بستر می‌مانند، بروز می‌کند. در ایالات‌متحده، مرگ و میر ناشی از زخم بستر سالانه حدود 60 هزار نفر است. طبق تحقیقات، بین 3.5 تا 69 درصد بیماران بستری در بیمارستان‌ها به زخم بستر مبتلا می‌شوند.

نقش جراحی‌ها و عوامل دیگر

دکتر منصوری همچنین به نقش جراحی‌ها در بروز زخم‌های مزمن اشاره کرد و افزود که عمل‌های جراحی باید با دقت و تحت نظر متخصصین انجام شود. استفاده از تجهیزات مناسب در اتاق عمل و رعایت اصول علمی در فرآیند جراحی می‌تواند از بروز زخم‌های مزمن جلوگیری کند. همچنین، عوامل دیگری مانند چاقی، بیماری‌های قلبی-عروقی و برخی از سرطان‌ها می‌توانند موجب بروز زخم‌های عروقی و وریدی شوند.

تأثیر تغذیه بر درمان زخم‌ها

در نهایت، دکتر منصوری بر اهمیت تغذیه در روند درمان زخم‌های مزمن تأکید کرد. وی توضیح داد که پروتئین‌ها، ویتامین‌ها و زینک نقش بسیار مهمی در بهبود زخم‌ها دارند. سوءتغذیه می‌تواند روند درمان را به تأخیر انداخته و شرایط بیمار را پیچیده‌تر کند.

با توجه به رشد سریع شیوع زخم‌های مزمن در سطح جهانی و فشارهای اقتصادی و درمانی ناشی از آن، نیاز به توجه بیشتر به پیشگیری، تشخیص زودهنگام و مدیریت درمان این زخم‌ها از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. سیستم‌های بهداشتی باید برای مقابله با این معضل، اقداماتی جامع و کارآمد اتخاذ کنند.