به گزارش سلامت نیوز حنیف رضا گلزار کارشناس ارشد خاک وآب و کنشگر پرسابقه محیط زیست در این یادداشت اختصاصی نوشت: « آیا برای صیانت و پاسداری از محیط‌زیست و منابع طبیعی ایران، به گزاره ای فراتر یا اثرگذارتر از «گفت وگو» نیاز نداریم؟

اگرچه مدت ها پیش به این جمع بندی دست یافته بودم ولی نشست اخیر "دانشگاه علوم کشاورزی و منابع طبیعی ساری" و پافشاری دوباره مدیران ارشد دستگاه متولی کارگزاری منابع طبیعی و آبخیزداری کشور و البته نگاه پرت و غیرمنطقی و غیر آکادمیک رییس موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور به منتقدین "برنامه کاشت یک میلیارد درخت"، نشان داد که قرار نیست دیدگاه های کارشناسی مخالف حتی شنیده شود؛ نظر مردم و جوامع محلی که جای خود!

تصور می کنم در این سال ها به صورت عام و در این مدت کوتاه به طور خاص درباره "برنامه کاشت یک میلیارد درخت"، خیلی «گفت وگو» کردیم. همه گفت وگوها اگرچه قانع کننده نبود ولی انصافا تا امروز نرم و محترمانه بود. ولی در نشست اخیر، پاسخ های داده شده از مدار احترام و منطق خارج و برای نخستین بار رنگ و بوی تهدید گرفت.

برای نجات منابع طبیعی و محیط‌زیست ایران باید به گزاره یا گزاره های جدید و اثرگذارتر از «گفت وگو» بیندیشیم!

چه گزاره و چه فرآیندی را باید جایگزین «گفت وگو» با نگرشی که اعتقاد به «گفت وگو» ندارد کرد یا به کمک «گفت وگو» آورد را نمی دانم؛ فقط می دانم و یقین حاصل کردم که دل بستن به «گفت وگو» با مدیران و تصمیم سازان این حوزه و «گفت وگو» را تنها راه حل برون رفت از مشکلات این حوزه برشمردن، مهره کور نخ کردن، آب در هاون کوبیدن، میخ آهنی در سنگ فرو کوفتن و مهم تر از همه وقت تلف کردن است.

رییس جدید موسسه تحقیقات جنگل ها و مراتع کشور یا آنقدر "خام و بی تجربه" است که خودش هم درک درستی از آنچه در نشست دیروز گفته نداشته و یا خلاف دیگر همگنانش آنچنان "صادق و بی پروا" است که منویات درونی و کنه و عمق اندیشه و نگرش خود و هم صنفانش را اینگونه در نشستی علمی به زبان آورده است.

هرکدام از این تصورات که درباره او درست باشد، اگر چه دردی را از منابع طبیعی و محیط ‌زیست کشور درمان نمی کند؛ ولی تاکید می کند که از ساختار موجود نباید انتظار درمان دردهای این حوزه را داشت؛ چرا که این ساختار خود، بخشی از این دردهای جانکاه موجود است.

عذرخواهی رسمی آقای علیزاده از منتقدین طرح کمترین مطالبه افکار عمومی از ایشان است. تکلیف ضروری است تا "مدیران"، تراز خود را با تراز "ولی نعمتان" تنظیم کنند. اگر هم نمی توانند، عرصه خدمت "محترمانه" و "خاضعانه" را به اهلش واگذارند. پتانسیل های در تراز موصوف، کم نداریم.