به گزارش گروه ترجمه سلامت نیوز،یک توصیف و توجیه غیر شاعرانه این است که عشق اصولا توسط تصویر ذهنی، هورمونها و ژنتیک درک و دریافت می شود.حساس ترین این مدار نقطه به تگمنت شکمی است که در رابطه با فردی که عاشق شده ، قابلیت بازسازی تصویر معشوق را میسر می کند. سلولهای این منطقه دوپامین ساخته و به نقاط مختلف مغز مخابره می کنند. محققان معتقدند که عشق مانند ماده شیمیای در مغز عمل می کند، مثل ماده مخدر.

عشق رمانتیک یک نوع اعتیاد است، اعتیادی جالب و جذاب وقتی که همه چیز به خوبی اتفاق می افتد و اعتیادی وحشتناک زمانی که عشق ناکام می ماند. مردم برای عشق می میرند و دست به قتل می زنند. ارتباط عشق به ماده مخدر تشبیه چندان جالبی نیست. عشق چیزی شگفت و متعالی است که دلایل مخصوص به خود دارد. عشق ما را در کنار یکدیگر قرار می دهد. اما همیشه هم این طور نیست. محققان مغز افرادی که در عشق نا موفق بوده اند و به عبارتی دل شکسته را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده اند. این بار نقطه ای دیگر از مدار چهار گوشه عشق که بیشتر در ارتباط با اعتیاد است نقش داشته . این افراد شواهدی از میل و عطش شدید را نشان می دادند، عطش و میلی مشابه به کوکائین.

طبق این گزارش،تیم تحقیقاتی دانشمندان با تحلیل و اسکن مغز زوجهایی که حتی بعد از 20 سال از زندگی مشترک همچنان روابط عاشقانه خود را حفظ نمودند متوجه شدند که دو منطقه مدار عشق این افراد فعال است.مناطقی که تولید هورمون کاهنده استرس می کنند(سروتونین) . این مناطق تولید احساس ارامش می کنند.

دانشمندان با این مطالعه خواسته اند عملکرد مغز را در این ارتباطات بهتر درک کنند و حتی با تولید موادی مشابه آنچه در هنگام عاشقی تولید می شود به بهبود روابط کمک کنند.